dama

[igor kobylarek]

chusteczka ulicznej damy
zaklinowała się w odstawionym kamieniu
z nad przypuszczalnej czerwieni
głębokich ust

na palcach porozrzucane miała
przyszłe pierścienie
o zielonym kolorze
z nigdy niewidzialnego ogrodu

w gardle rwąca się z nurtem
przytaczającej wody
od wygasłego zachodem słońca
i nieodnalezionej kopalni złota
złego poszukiwacza

w lustrzanym pomniejszeniu
przygotowywała ją logika
konstrukcji zabawkowej kolejki
już w poprzednim wcieleniu
zrozumiała czy Adam wziął
zakazany owoc ze strachu
czy z ciekawości?

[Krzysztof Adam Meler]

Jeśli się mylę, popraw, ale mam wrażenie, że ogród może być albo "nigdy niewidziany" (Tobie chyba o to chodziło), albo - "zawsze niewidzialny". A może ma to na celu zwrócenie uwagi lub jeszcze coś innego?
Poza tym wiersz trafia do mnie. Przekonujący obraz uczucia, które raz się zamyka na łamach publikacji, a raz dojrzewa, dopełniając ją.
Pozdrawiam i zapraszam do komentowania.