Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

"upatrzyły tłuste szuje" sobie człowieka

PannaBeata
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

PannaBeata

PannaBeata

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

ustalone terytorium
gdzie można bezkarnie udławiać ością

zaszczepili się na odpowiedzialność
by żywo pić wodę śmierci
w głowach pulsują statystyki

daleko
w telewizorze
nie- ja

Bóg honor ropa

Bartosz Wojciechowski

Bartosz Wojciechowski

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mateńko! A ja nie znam Akurat ani ani. Czyżbym był na straconej pozycji przy próbie
interpretacji? Bo ciężko mi to idzie... Ale póki co mogę powiedzieć, że nie podoba mi się
"woda śmierci", ostatni wers (są dość sztampowe, psują fajny efekt z pierwszych linijek),
nie rozumiem też zapisu nie - ja, ten wers w takiej postaci jest wg mnie prosto z kosmosu,
możeby upchnąć go gdzieś indziej?
Sorki Pani Beato, ale póki co brakuje mi pomysłów jak poprawić,
poprzestanę na narzekaniu;)
Piotr_Jasiński

Piotr_Jasiński

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mateńko! A ja nie znam Akurat ani ani. Czyżbym był na straconej pozycji przy próbie
interpretacji? Bo ciężko mi to idzie... Ale póki co mogę powiedzieć, że nie podoba mi się
"woda śmierci", ostatni wers (są dość sztampowe, psują fajny efekt z pierwszych linijek),
nie rozumiem też zapisu nie - ja, ten wers w takiej postaci jest wg mnie prosto z kosmosu,
możeby upchnąć go gdzieś indziej?
Sorki Pani Beato, ale póki co brakuje mi pomysłów jak poprawić,
poprzestanę na narzekaniu;)

Panie Bartoszu polecam skorzystanie z sygnaturki PannyBeaty.
Jest tam co nieco do posłuchania.

Pozdrawiam
Bartosz Wojciechowski

Bartosz Wojciechowski

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mateńko! A ja nie znam Akurat ani ani. Czyżbym był na straconej pozycji przy próbie
interpretacji? Bo ciężko mi to idzie... Ale póki co mogę powiedzieć, że nie podoba mi się
"woda śmierci", ostatni wers (są dość sztampowe, psują fajny efekt z pierwszych linijek),
nie rozumiem też zapisu nie - ja, ten wers w takiej postaci jest wg mnie prosto z kosmosu,
możeby upchnąć go gdzieś indziej?
Sorki Pani Beato, ale póki co brakuje mi pomysłów jak poprawić,
poprzestanę na narzekaniu;)

Panie Bartoszu polecam skorzystanie z sygnaturki PannyBeaty.
Jest tam co nieco do posłuchania.

Pozdrawiam

Dzięki, nie zauważyłem:) Zajrzę jak tylko.
PannaBeata

PannaBeata

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Mateńko! A ja nie znam Akurat ani ani. Czyżbym był na straconej pozycji przy próbie
interpretacji? Bo ciężko mi to idzie... Ale póki co mogę powiedzieć, że nie podoba mi się
"woda śmierci", ostatni wers (są dość sztampowe, psują fajny efekt z pierwszych linijek),
nie rozumiem też zapisu nie - ja, ten wers w takiej postaci jest wg mnie prosto z kosmosu,
możeby upchnąć go gdzieś indziej?
Sorki Pani Beato, ale póki co brakuje mi pomysłów jak poprawić,
poprzestanę na narzekaniu;)

Woda śmierci- chodzi o mały zabieg z wodą życia, politycy są bezkarni, żywo zgadzają się na śmierć innych, ich nikt nie ruszy, są zaszczepieni, żywi. Większości ludzi wydaje się, że nie-ja usprawiedliwia do milczenia, a wojna to kolejny film. Tuwim pisał w dwudziestoleciu międzywojennym, a okazuje się, że mamy ciągle ten sam problem. Nic się nie zmieniło. Zachęcam do wejścia na stronę przy sygnaturce. Wiersz był zainspirowany. Dziękuję za odwiedziny:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Migoty blasku. Drżenia

      Przez Arsis · Opublikowano

      Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi o korzennym aromacie wieczornych westchnień. Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach koroną, kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.   Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli… W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.   Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem, choć kroczysz w panteonie niedomówień i jakichś takich, jakby pobocznych spojrzeń, które w tobie kiełkują z nasion niepewności.   Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach, na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach, między którymi słońce przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku, na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.   Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…   Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz. W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni. Niech nas oplotą, abyśmy mogli wzbić się na nich ku słońcu lekko. Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.   Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.   Dokądś wciąż wchodzisz. Skądś wychodzisz. Z jakichś zakamarków pełnych anemonów, z leśnych ostępów i w kwiecistym pióropuszu na głowie. Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.   Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok. Przechodzisz. Przemykasz lekko. Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.   To znowu zrywasz się truchtem, wybiegając o parę kroków wprzód.   Idę za tobą w ślad.   Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.   Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie. Na moment albo może i na całą wieczność. Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija z korony wielkiego dębu.   Wiesz, to wszystko jest takie ciche i ciepłe. miękkie od poduszek z mchu i paproci.   Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!) i cała w pozłocie.   Od migotów blasku. Od drżeń.   Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną, jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza, który właśnie piszę (dla ciebie) albo źdźbła trawy, którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.   Wychodzisz wprost na mnie, przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę. A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)    
    • Starzec
      Krótki wiersz o akceptacji

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Nata_KrukNo, bo jak krótki może być długi ? :) Dziękuję i pozdrawiam:) @Marek.zak1Akceptujesz, zgadzasz się na wszystkie plusy i minusy. Dziękuję i pozdrawiam:) @LeszczymAlbo i nie :) Któż to wie :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • Starzec
      Letnie promocje

      Przez Starzec · Opublikowano

      @Alicja_Wysockaten świat jest taki mały Las Palmas jest za rogiem? to ja się oszukałem marzenia mógłbym spełnić w knajpie ? w Gdyni, a nie w Krakowie?   :)) dziękuję i pozdrawiam:)    
    • Stracony
      „Niech ktoś mnie wyłączy”

      Przez Stracony · Opublikowano

      @Nela Sam wiersz bardzo dobry, niesamowicie trafnie oddaje stan ducha. Dobrze, że piszesz, jest tutaj mnóstwo wrażliwych osób, mamy swoje wzloty i upadki. Jeśli to osobiste odczucia, to warto coś z tym zrobić. Pisanie o tym. to dobry początek. Bardzo pozdrawiam.
    • Kwiatuszek
      Zaduma z gitarą

      Przez Kwiatuszek · Opublikowano

      @Relsom Pięknie! Ciekawe jak brzmi to z muzyką? Pozdrawiam serdecznie

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

       

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...