rzeczywistość doczeka nas. przeczeka zawoła innych

[vice]

kiedyś podróżowaliśmy. rozchodziliśmy się
wpuszczaliśmy światło zwieszając parasole.

(kiedy padało spleśniałym czasem
mówiłem: deja vu dla zachowania świeżości)
miło było moknąć i nie gonić odcisków;

kiedyś zapuszczałem włosy by zrealizować
pierwsze sumienne myśli. teraz to inne drogi

(są bo pustka zawsze się znajdzie. o ile
wcześniej nie natknie się na nią samemu.
„w razie wyrzutów sumienia jestem obok” )

trzeba wyłuskać. zaczesywać poboczne
odrosty na krawężnikach i dbać o kanty.

podróżowaliśmy w bajkach własnego
autorstwa szukając płotków gubiąc
jednocześnie tyczki. i robiąc za akrobatów

z dumą w zębach z rękami w górze
na chwiejnej linie zwieszonej z braków