Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

międzygwiezdny pył
brązowe karły ciemna materia
poznawalna nieskończoność nie
interesuje mnie

mój kosmos
skończoność niepoznawalna
tomografem laparoskopem
stetoskop tylko osłucha

czy wygłodzony
odda ostatnią kromkę
zdradzony wybaczy
zapomni

miliardy pikokosmosów
żaden siebie nie pozna
do końca strzeżony
dziewczyną ze skrzydłami motyla




3 lipca 2007

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a co mi tam koncepcje, teorie ogólne i szczególne
a Riemann, Einstein cała rodzina Minkowskich;
ja im mówię - poznawalny nieskończony,
i jak napisano wyżej - to mnie nie interesuje
mój kosmos - tak

ale jestem Ci Pannobeatko winien wyjaśnienia - choć to bardzo proste
motylek sam, to tylko motylek, ale dziewczyna ze skrzydełkami motyla to....
... uosobienie Psyche. Niby proste, a jednak .... :)

Dziękuje za wizytę
szkoda, że nie wniosła, aby wznieść :))
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no Piotrze nie żartuj sobie ze mnie ... tak zgrabnie ...?
to poczytaj co Wać PannaBeatka mi zaimputowała,
niby wszechświat skończony, nieograniczony, a ja poczułem się jak ograniczony :))

Fajnie, że wdepłeś;)
Pozdrówka
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



no Piotrze nie żartuj sobie ze mnie ... tak zgrabnie ...?
to poczytaj co Wać PannaBeatka mi zaimputowała,
niby wszechświat skończony, nieograniczony, a ja poczułem się jak ograniczony :))

Fajnie, że wdepłeś;)
Pozdrówka

Kosmologia jako nauka i kosmologia w poetyce to dwie różne sprawy.
O pulsarach, gwiazdach neutronowych i granicy Schwarzschilda mogę sobie podyskutować ale to są dwa odrębne horyzonty zdarzeń. :)
Nie zgadzam się z Beatą w tym wypadku, bo tu jest ukryta właśnie głębia własnego, nieogarnionego ale zamkniętego wszechświata.
Taaak, poezja i nauka niby o tym samym ale o zupełnie czym innym prawią.

Pozdrawiam
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



a toś mi Brachu w tem temacie spadł z samego nieba ...pardon z kosmosu :)))

Ale nie myśl Piotrze, że WaćpannyBeatrycze racji nie szanuję,
każda wiedza - tym bardziej ta, prawie tajemna - godna szacunku

Pozdrowionka dla Obojga z kosmosem za pan brat
:)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @huzarc Dzięki za pochylenie się nad tekstem.
    • On Aromat parzonej kawy uderzył mnie pierwszy, zaraz potem jej głos. Usiadła naprzeciwko, stawiając dwa kubki. Ta sama twarz od wielu lat, te same, znajome do bólu, gesty. Tylko ja już nic nie czuję. Mówi nieustannie, a jej głos dociera do mnie jak przez szybę. Słyszę dźwięk, lecz nie czuję ciepła jak dawniej. Słowa docierają, ale mnie nie dotykają. Jak deszcz za oknem. Wiem, że pada, ale nie jestem mokry. Mówi szybko, nerwowo, jakby chciała nadrobić wszystkie lata ciszy. Patrzy na mnie z taką żałością, z resztką nadziei, że coś jeszcze da się zmienić. Jakby miłość czekała tuż za drzwiami, które wystarczy otworzyć. Ale już wiem, że za tymi drzwiami jest tylko pustka. Nie ma tam już nas, nie ma nawet tego mnie, którego pamięta. Jej dłoń leży na stole, czeka na dotyk. A głos drży jakby prosiła o łaskę, której nie umiem dać. Każde słowo opada ciężko w gęstniejącą ciszę, a ja milczę niewzruszony z zamkniętym sercem. Wiem jednak, że muszę się odezwać. Muszę, bo wciąż tu jestem, chociaż już za murem, który sam - cegła po cegle - stawiałem. W końcu mówię, że to, co było między nami umarło. Cicho, jak ogień, któremu zabrakło tlenu. Czuję, że każde wypowiadane przeze mnie, słowo wbija się w nią niczym nóż. Znów milknę, piję zimną już kawę i udaję, że jestem gościem w domu, który właśnie przestał być moim domem. Czekam, aż ona to zrozumie.   Ona   Niedziela. Jesteśmy razem. Robię dla nas kawę, z nadzieją, że wreszcie porozmawiamy. Siedzimy przy stole, tak blisko, a jednak dalej niż kiedykolwiek. Zaczynam mówić. Mówię szybko, bo panicznie boję się ciszy, która kruszy nas od środka. On jednak uparcie patrzy w bok, jakby to wszystko go nie dotyczyło. Milczy, jakby słowa kosztowały go fortunę. Jego palce nerwowo zaciskają się wokół filiżanki, już od dawna nie szukają mojej dłoni. Wreszcie się odzywa. Z litości. Czuję to. Rzuca krótkie, oszczędne zdania, a każde z nich jest jak kamień - ciężkie, zimne i obce. Tonę w tym milczeniu, które rośnie między nami jak lodowa ściana. Chcę krzyczeć, że jeszcze czuję, że serce mi pęka, że wciąż tu jestem. A on oznajmia: "Wszystko będzie dobrze." I to jest najgorsze. Bo "dobrze" to nie "kocham". To tylko cichy wyrok podany z pustym uśmiechem. A więc to tak się kończy? W jego oczach nie ma już nic. W tej ciszy umarła miłość. A ja wciąż go kocham.
    • @Alicja_WysockaNo i zawstydziłaś mnie. I kto tu czaruje! :))) 
    • @lena2_ Piękny poetycki portret kobiety - drzewa ukazanej przez pryzmat cyklu przyrody. Używasz metafory drzewa, by opowiedzieć o przemijaniu - od wiosennego rozkwitu ("perliste kwiecie na oczach lata"), przez macierzyńską troskę ("wykarmiła szpaki"), aż po jesienną melancholię ("gubi liście", "nagie ramiona"). Piękny wiersz o upływie czasu z bardzo subtelną refleksją.
    • @Berenika97 Tym, że jesteś :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...