Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Człowiek kamieniem się staje....

Waldemar Wójcik
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Waldemar Wójcik

Waldemar Wójcik

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Są ludzie kamienie
O sercu tak twardym
Nie czując że czują
Lub tylko tak mówiąc
Lecz na nich
Mech czasem wyrośnie,
Są ludzie strumienie
Co szybko przez życie
Przechodzą niezmiennie
Lecz znajdą się ryby
Co lubią ich pośpiech.
Są ludzie jak kwiaty
Co raz tylko kwitną
Lecz swoim zapachem
Dać pragną
Swój zapach i miłość
Gdy życie ich młode
Ogrodnik zakończy.
Są ludzie jak ludzie
Co mylą się często
Na ścieżce swej krętej
Potykać się będą
O kamień zbyt ostry
I wtedy swe stopy
W strumieniu zamoczą
Na łące zasną
Wśród maków i chabrów
Uśmiechną się ciepło
I pójdą przed siebie
Nie wiedząc
Czy kamień spotkają
Czy słońce.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • marekg
      krótka forma przyjaźni

      Przez marekg · Opublikowano

      jest lato ciepłe filiżanki z kawą kwitną pod altanką mruczy kot pod wersem pies szczeka biednie ale z honorem
    • Wochen
      spoina

      Przez Wochen · Opublikowano

      zapach skóry w skrzyżowanych ramionach łączy żelazo  z drewnem co wydaje się niemożliwe pragnie być spoiwem w skrzyżowanych ramionach zapachu skóry słowie uwięzionym   dobrze że wiatr nie słucha wciska się w szczeliny czujesz jak mocno spaja oddalone skały?
    • violetta
      Drzewianka zielonianka

      Przez violetta · Opublikowano

      pragnę lektur na świeżym powietrzu &nbsp oderwana od wszystkiego czytam lasu wytrułam się z trawiastej górki  boso w prostej białej sukience  odbijam lekko dłońmi o jak dobrze    
    • Dagna
      pod strzechą wojennej pożogi 

      Przez Dagna · Opublikowano

      @MIROSŁAW C. wiersz porusza, a najbardziej trzecia cząstka, ( chodź te wiatry w sąsiedztwie odchodów strachu - nie brzmią udanie… ).   Cóż, każdy przelew krwi jest spojony z pytaniem o kondycję człowieczeństwa, ale ponieważ historia jest nauczycielką życia, to ( za Zielińskim) przytoczę cytat z przekonań pseudo - Ezdrasza: „ Tyś dla nas stworzył ten pierwszy (tj. teraźniejszy) świat, pozostałe zaś narody, pochodzące od Adama, uważałeś za nic - za ślinę, za krople, spływające z wiadra, miałeś ich obfitość…Jeśli zaś dla nas stworzyłeś ten świat, dlaczego nie posiadamy tego świata”? ( IV Esdr.VI 5).   pozdr.    
    • Florian Konrad
      Wywilżna karłowata

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      krążenie wokoło ciągle niepsującej się kuli. żywy satelita obiega planetę. roztętnienie i ledwie wyczuwalna kwaskowatość. sen spowodowany lotem pszczoły nad owocem granatu, jak na obrazie Salvadora Dalego? poniekąd. smak w tym klimacie, barwy tego gatunku. esencja jest cierpka, a więc istnieje. to choroba, której najbardziej powszechny sposób leczenia, poprzez uśmiech i dotyk, nie znajduje oparcia w aktualnej wiedzy medycznej. to wiecznie radosny wujek, co popalał nawet na krótko przed śmiercią, chował paczkę fajek w odleżynie, by pielęgniarki nie skrzyczały, że ciągle się truje albo jak zadanie maturalne: "Podaj przykład powieści tarabanowej" (głowisz się, co wybzdurzyć wiedząc, że nie ma takiego gatunku literackiego). zanurz palec i język. potem drugi, ten, którym umiesz tylko szeptać. bo to nasza radość, dzika i na przekór, trudno ujmowalna w ramy, słabo dająca się spętać definicjami, zapędzić w logikę.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...