przerażenie

[Agnieszka Kruszyńska]

przyzwyczajeni do odległości
do głuchego echa
do zamazanych relacji
do historii z przeszłości
do sztucznego przejęcia
krótkotrwałego
beznamiętnego w swej istocie
nie potrafimy uwierzyć,
że coś się zbliża

wypieszczeni przez życie
przez mamę i tatę
przez pogoń za paniądzem
przed chudnięcie i tycie
przez stres najzwyklejszy
codzienny, znajomy,
niepozorny w swej prostocie
nie umiemy jeszcze
poczuć pełni strachu

a gdy nie będą to już Stany
gdy Hiszpania z uglą odetchnie
gdy coś zbliży się ciut bardziej
nim poczyni pierwsze rany
złuda bazpieczeństwa pryśnie
przerażenie się przyczai
skoczy
chwyci
gardło ściśnie
zgniecie nas
powali

[Marek Wieczorny]

Pani Agnieszko!
Nie wiem czy ten wiersz jest tandetny (o czym wspominała Pani na forum, dyskutując o mierności zamieszczanej poezji) – nie jestem polonistą. Patrzę na wiersz, czytam...i albo mi się podoba, albo nie. Ten wiersz przeczytałem z zainteresowaniem. Reszta w gestii Pana Oyey’a czy Pani Doriny Gallak. Takie Osoby potrafią profesjonalnie do tego się odnieść. Ja przedstawiłem swoje odczucie.
Pozdrawiam
Marek Wieczorny