stres w pracy

[Krzych Kowalski]

Gdy masz umowę spisaną,
A w niej srodze daty terminów
Swoją bezwzględnością oczy rażą,
To dla swego bezpieczeństwa
I swoich podwładnych - baczysz,
By któryś z nich ani godziny -
W swoim opieszalstwie nie zostawił.
Gdy jednak godziny mijają,
A ty cięgle w oczekiwaniu drżysz,
Ściśnięty presją nadchodzących kar
I przepaścią, chłonącą lata prac,
Aż wreszcie dostajesz dzieło,
Co mozolnie, ospale, tygodniami
Tworzyli ci obok za ścianą -
Biały ze złości skaczesz do wozu,
I gnasz setki kilometrów w dal,
By zdążyć na czas - bezwzględny czas.
Gnasz, zerkając w lusterka i w dal,
Wypatrując radarowych stróżów praw.
Gnasz, mijasz, patrz, gnasz, mijasz, patrz...
I głód po kilometrach wielu -
Ściska twój brzuch, więc sięgasz -
Po kromki chleba, co od żony masz,
Ale patrz, bo gnasz i bierz, bo głód,
Więc bierzesz i dżemu maź na dłoni masz,
Ale gnasz, bo czas, bo oni - tam...
Wycierasz dłoń, bo szmatę obok masz,
Choć buty miała trzeć - nie dłoń!
Teraz w zębach kawałki jakieś masz...
Ale ty gnasz, bo czas, bo oni - tam,
Więc gumy listek spod radia - chap,
Językiem folię - chlup i guma w zgryz,
By i świeży oddech był, a nie strach.
A tu wpadasz w slalomy górskich dróg,
A na szyby chlap, chlap - śniegu płat
I drżysz, bo na kołach letnie gumy masz.
Taki, to, stres poniedziałkowego dnia
W marcu roku któregoś był.