dwudziesty ósmy szósty dwatysiące piąty

[Krzych Kowalski]

Dziś w cieniu wysokich kasztanów,
Dumnych z zielonych, rozłożystych liści –
Dałeś mi wytchnienie w zaciszu Oświęcimia,
Gdzie zawiodłeś mnie w słońcu skąpanym dniu.
Pozwoliłeś ukończyć podróży czas,
Gdy wiodłeś przez Śląska miasta…
Chwilę przed – z łagodnej wstęgi autostrady –
Ukazałeś mi dostojność opolskiej doliny,
Gdzie dotarłem spod stoków Śnieżki.
Zmęczonemu podróżą wskazałeś drogę –
Zawiodła w zacisze przytulnego hotelu „Galicja”.
I tu, słuchającemu radosnej melodii świerszcza
Dałeś znać o odejściu…
Wezwałeś – kierowcę ciężarówki do siebie…
Czy smutek miał uronić łzę żalu?
Ty zabrałeś doznanie rozpaczy,
O, Panie, to Ty mi wskazałeś,
Że doznał dumę ojcostwa,
Że nie poznał rodziców cierpień,
Że zaznał męskości podróżnika.
Teraz zabraknie go wśród nas.
Tak nagle – bez przygotowania…
Jednak w pełni szczęścia i bez bólu.
Zabrałeś go do Domu Ojca,
Cierpienie zostawiając osamotnionym,
Którzy nie zdążyli z miłością,
A może byli nią wypełnieni?
Rankiem kolejnego dnia – powitałeś –
Śpiewem skowronka, gdy spacerowałem –
Oświęcimską aleją szemrających wiatrem brzóz.