Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Zaczątek

Pergamin
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Pergamin

Pergamin

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Niektórzy już wiedzą co jutro ich czeka
Otchłań niezmierzona – niemądra kaleka

Gdzie fotel bujany jeszcze się kołyszę
Skrzypieniem modlitwy jeszcze słychać ciszę

Jeszcze cienie skrzydeł w pośpiechu falują
Freski z białej ściany oddechem zdejmują

A zapach łąk żywych policzki twe gładzi
Nastrój otępiały chwasty dłonią sadzi

Muzyka spokoju jeszcze usta głaszcze
Lecz wpada i milknie gdzie pożółkłe chaszcze

Gdzie wszystko zastygło ucieczki pośpiechem
Kroki jeszcze słychać stawiane półśmiechem

Jak strzałą zatrutą wiatr ci głos przeszywa
Moje puste imię westchnieniem odpływa

A ty już odbiciem z lustra odpowiadasz
Zwłoki naszych rozmów na ręce me składasz

Pękasz na diamenty kalecząc podłogę
Echem odpowiadasz – w wieczną skręcasz drogę

Usypiając z lekka krańcem pieśni trwania
Budzi się gwałtownie zaczątek płakania

Ptaki rwą przestworza przed burzą w panice
Na gwoździe zabite oczu okiennice

Słońce już zachodzi zakrwawioną chustą
Firanki już zdjęte - w niebie cisza pusto

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      Powiedz mi czy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Manek Piękny wiersz, pełen melancholii i pytań bez odpowiedzi. Szczególna jest ta "rzeka" czasu i przemijania, przez którą płyniemy – oraz ten obraz ćmy nad świecą, która wiedząc o niebezpieczeństwie, i tak leci do światła. To metafora jednocześnie tragiczna i piękna. Najbardziej poruszające są te pytania retoryczne – "powiedz mi czy", "jak daleko" – jakby wiersz szukał odpowiedzi, wiedząc, że ich nie ma. Ta rezygnacja z odpowiedzi jest paradoksalnie bardziej wymowna niż jakiekolwiek konkluzje. "Słońce wypalić umie sny" to piękny, gorzki wers. Pozdrawiam serdecznie.    
    • Migrena
      gdzieś mi się śniło, albo mi się było.

      Przez Migrena · Opublikowano

      @Roma   wiersz made in Roma :)     wiersz ma charakter bardzo osobisty, emocjonalny oraz metaforyczny.      mówi o ulotności chwili, intensywności teraz i poczuciu istnienia (bycia) wyłącznie w kontakcie, w spojrzeniu drugiej osoby.   to uczucie jest krótkie, przemijające, ale tkliwe (czułe, delikatne).   "zzabyciem ci byłam spod powiek żywanym i znikam i mijam zbyt ckliwym doznaniem" -   jest to sugestia, że istnienie to było intensywnie przeżywane, "żywane" wewnętrznie "spod powiek" być może nawet obsesyjnie lub tajemnie "zzabyciem ci byłam" -   ten archaiczny  zwrot interpretuję jako bycie "na śmierć" dla kogoś, albo "zbyt blisko zagłady zapomnienia".   W końcu to intensywne, emocjonalne doświadczenie jest powodem zniknięcia i przemijania.   wyczytana z wiersza konkluzja to ulotna i intensywna obecnosć w czyimś życiu.   skupiona na spojrze niu i uczuciu.   emocjonalnej tkliwosci i czułości, która jest silna, ale krótka.   przemijaniu i   znikaniu pod wpływem zbyt silnego, ckliwego doznania.   to jest liryka o doświadczeniu bycia i utraty, osadzona w intymnej relacji z "Tobą" (ci/ci/ci).       kiedyś Twoje wiersze wejdą do kanonu literatury !!!!     jesteś wspaniałą poetką !!!!      
    • Berenika97
      Kiedyś jest blisko

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @andrew świat jest... bliżej niż myślimy czasem patrzy naszymi oczami czeka, aż go zauważymy  
    • Berenika97
      List do A

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @P.Mgieł Wiersz poruszający, napisany do własnej młodości z dystansem. Najbardziej podoba mi się wers: "wszystko, co miało znaczenie, umarło zanim nauczyłem się je nazwać". Bo w młodości czujemy wszystko tak intensywnie, ale nie mamy jeszcze słów. A jak już je mamy, to nie ma już czego nazywać. Sam fakt, że to napisałeś, że znalazłeś te słowa teraz – to coś znaczy.
    • Berenika97
      Wydział śledczy

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @huzarc To trudny wiersz – taki, który trzeba czytać powoli, bo każda fraza jest ważna. Podoba mi się, jak język tu sam staje się pacjentem i narzędziem tortur jednocześnie. "Leczymy język z niewiedzy" – ale kto powiedział, że niewiedza to choroba? Może to właśnie "leczenie" jest chorobą? I ten "mit sztywnego kręgosłupa" – piękne. Bo cała ta maszyneria – prawo, paragraf, imadło – właśnie o to chodzi: złamać kręgosłup, nadać "kształt", który pasuje do formy. Ta ostatnia linijka to mocny cios - "Przemoc nad prawdą jest cokołem prawa" – i nagle wszystko, co wcześniej, układa się w obraz systemu, który leczy zabijając, nadaje sens przez przemoc, uwalnia przez zaciśnięcie pięści. W kontekście totalitaryzmów lub dyktatur - prawo jest narzędziem do gwałcenia prawdy. Kłamstwo staje się "prawnie usankcjonowane", a prawda - nielegalna. W kontekście powyższej dyskusji - właśnie taki jest mój odbiór Twojego wiersza.   

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...