Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

ile kosztują marzenia


Rekomendowane odpowiedzi

uchylę zasłony - drzwi na świat zakołyszą się promienie
rzęsiście spłyną po brwiach nie obleczonych jeszcze szronem
nie będę szukać odpowiedzi na pytania rodzące się zawczasu
dojrzałe by na nowo oblec w skorupę zielonego groszku
środek jeszcze nie czerstwy nadaje się do przeróbki

póki co nie myślę o amforach troi
zachwycam się ciszą i głaskaniem powietrza
pod koszulą wyznacza kierunek na przekór ręce
która przez zasłony wpuszcza jasność
w blasku srebrnieje włos jak krople rosy
na poduszce śniącej jeszcze o dalekich podróżach
grzechem jest pozbawiać ją złudzeń

*

chciałabym z tobą zatańczyć walca
na falach Dunaju skołysać ciało
jak piórko jak chmurka w rytm szumu fal
dlaczego ta myśl wydaje się śmieszna

chciałabym tango tańczyć na plaży
piaskiem osypać nagość prozaiczną
nie piórkiem nie chmurką ale w żar ciał
tu znowu myśl moja nazbyt jest grzeszna

losowi dać pstryka nie prosto nie w nos
by móc popłynąć przed siebie Donikąd
zmieniać kierunek gdy wiatr plącze włos
oczy niech niosą w najdalszy horyzont

być tam gdzie dotąd nie było mnie stać
w garści jedynie złamany szeląg
balonem w przestworza szaleńczo gnać
o Wielki Mur z chmur zahaczyć wzrok

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

"chciałabym z tobą zatańczyć walca
na falach Dunaju skołysać ciało
jak piórko jak chmurka w rytm plusku fal
dlaczego myśl moja zbyt grzeszną jest"

może

chciałabym z tobą zatańczyć walca
na falach Dunaju skołysać ciało
jak piórko jak chmurka w rytm plusku wód
dlaczego myśl moja zbyt grzeszną jest

PS warto marzyć (inna rzecz - o czym)

:)
+

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Stasiu
po pierwszym czytaniu
takowe spostrzeżenia meeee :)

póki co - mi nie leży
te cholerne - też - " -
potem konserwa i psia jego mać
wprowadzają ton rubaszny, co również mi jakoś - -" -
bo wydźwięk wiersza chyba inny

początek bardzo zmyślny,podoba mi się
w jednym miejscu nie ma jeszcze szronu
ale już dalej srebrnieje włos

a strofa z falami dunaju piękna- / są jeszcze Fale Amuru - osobiście grałem:))/

dlaczego myśl moja zbyt grzeszną jest
a może tylko - dlaczego myśl moja aż tak grzeszna

z centem w garści złamanym szelągiem

albo z centem albo z szelągiem

poza tym Wielki Mur chyba wystarczy
w miejsce "chiński" wstawiłbym dla rytmu coś innego

Gratuluję i pozdrawiam serdecznie

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.


Będą... ino se myśle....co i jak... i nic nie mogę wymysleć...PUSTKA w łepetynie
dzieki Piotrze!
radosnego dnia i nie tylko....:)))

Marlett, kochanie, marzenia nie ino realizacja, ale jak się człowiek zaweźmie.....to MOrze!
dzięki kochana!
radosci dużo!


Judytko, wszystko przed tobą, gorzej u mnie, bo wiesz....kroków coraz mniej,
ściskam mocniusio!
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Amber   Jeśli chodzi o pracę, to: pracowałem zawodowo w Zakładzie Pracy Chronionej (z osobami niepełnosprawnymi i mam złe doświadczenia) - złożyłem wymówienie, bo: dostałem pracę w Archiwum Akt Nowych i na początku było dobrze - pracowałem jako pomocnik gospodarza, de facto: jako złota rączka, potem: pracowałem jako pomocnik archiwisty (przy biurku) i wtedy właśnie przytyłem - w pewnym okresie ważyłem sto dwadzieścia kilogramów przy wzroście - metr sto siedemdziesiąt sześć - miałem wysokie ciśnienie i niedoczynność tarczycy - na dwa tygodnie trafiłem do szpitala (Szpital Czernikowski), oczywiście: lekarz przepisał mi leki - nie pomagały, więc: wróciłem do poprzedniego stylu życia - palenia, picia i uprawiania seksu i wróciłem wtedy do normalnego życia - zdrowia (nie biorę leków, narkotyków i dopalaczy, także: nie piję kawy i napojów energetycznych), tak: złożyłem wymówienie o pracę - ważniejsze było zdrowie, kilka lat temu zostałem bezprawnie wyrzucony na warszawską kostkę brukową przez Hannę Gronkiewicz-Waltz (pośrednio), komornika Olgę Rogalską-Karakulę (bezpośrednio) i sędzię Agatę Puż (bezpośrednio), nomen omen: ukończyła ona prawo na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu - ledwo dostała trójkę, tak więc: jako osoba nielegalnie bezdomna pracowałem społecznie na rzecz różnych schronisk, monarów i noclegowni, prócz: na Żytniej w Warszawie pod władzą Caritasu - czarnej mafii - kościoła i to tam byłem bezwzględnie wykorzystywany - miałem operację na lewym kolanie i lekarz zabronił mi biegać i dźwigać, teraz: mam już mieszkanie (lokal socjalny) i pracuję we własnym mieszkaniu na własne konto - sprzątam, gotuję, robię pranie i zakupy - praca powinna być dobrowolna, sprawiać ludziom przyjemność i dawać sens, oczywiście: mogę tylko pracować siedem godzin przez pięć dni za minimalne wynagrodzenie, tylko: po co? Jeśli jakaś dziewczyna będzie chciała ze mną zamieszkać, to: patrz - "Warunki" - esej, jeśli jestem, proszę pani, zbyt bezpośredni - proszę o łaskawe wybaczenie.   Łukasz Jasiński 
    • @Moondog "Wartościowy" w duchu limeryku !
    • Wchodzę na pole pszenicy, gdzie ziarno szeleści pod stopami, a słońce z wolna opada, kąpiąc świat w złotym blasku. Znikają cienie miasta, dźwięki elektroniki, tutaj cisza mówi głosem ziemi, tu prostota staje się prawdą.   Technologia odchodzi w cień, zanikają metalowe dźwięki, a ja zanurzam się w głębokości pola, w nieskończoności łanów. Pochylam się, dotykam ziemi, która w swym wnętrzu kryje wieczną mądrość, co karmi nas od lat, nieprzerwanie.   Czuję ciężar lat pracy, dłoni splątanych w korzeniach, krew i pot, co płyną przez pokolenia, a ziemia daje, ziemia bierze, a potem znowu obdarza, niezmiennie, w swym cyklu prostym, świętym, co życie niesie od lata do lata.   Zanurzam dłonie w ziarnie, przesiewam je przez palce, jak czas, co przemyka, niepostrzeżenie, nieubłaganie, ale tutaj, na tym polu, czas się zatrzymuje, staje się wiecznym teraz, chwilą, co trwa.   Oddycham zapachem pszenicy, ciepłym powietrzem, i wiem, że w tej prostocie, w tej ziemi, jest odpowiedź na pytania, co dręczą serce. Tutaj odradzam się, tutaj jestem sobą, w najczystszej postaci.   Pole pszenicy, w słońcu skąpane, to nie tylko pole, to życie, co trwa, to dar, co karmi nas wszystkich, nieustannie, w tej wiecznej harmonii, co prostotą jest prawdziwa.
    • @any woll - @violetta - @Ana - uśmiechem wam dziękuje - 
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...