Żal emigranta

[Witold K.]

Kocham tak bardzo a muszę opuścić…
Wyjechać na obczyznę poszukując pieniędzy,
By nie żyć tu w nerwach i nędzy…

Tak bardzo Cię kocham, lecz taki już los emigranta,
Że zostawia, co dla niego najważniejsze
I płaczę po kątach, gdy nikt nie widzi…

Całe moje serce należy do Ciebie i oddałbym dla Ciebie życie.
Nie ważne mi pocałunki, czy nawet pożycie,
Tylko chce być przy Tobie,
O niczym innym nie marze.

Wiem-jeszcze tu wrócę,
Lecz miną miesiące,
A ja się przewrócę.

Przewróci się moje serce z tęsknoty do Ciebie,
Do Twego uśmiechu…

Pisząc to, łzy spływają po policzkach,
A obiecywałem sobie być Twardym i nigdy nie płakać…
Chciałem być ze stali,
Lecz wybacz, nie wyszło.
Teraz mam zaszklone oczy i smutek mnie gnębi,
Odporną miałem powłokę,
Lecz to płynie z głębi…

Nie chce, nie chce łez…
One tylko mnie krzywdzą…
Kocham Cię niezależnie od tego, czy będziesz kiedyś ze mną.
Kocham Cie i nie widzę nikogo poza Tobą…

Owszem natoczą się inne, lecz to tylko przelotne przygody,
Pozbawione miłości i tęsknoty…
Nie dam rady, choć tak bardzo chce wytrzymać.
Boże, czemu uczyniłeś mnie tak miękkim człowiekiem?