Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Upadek Człowieka


Byłem sam, wokół pusto, zobaczyłem ciemną bestię,
Szła w mą stronę, krew w jej oczach, ruszyć mogę ale nie chcę.
Już poczułem ciężki oddech, już nad głową wiszą cienie,
To demony wzrokiem palą, zobaczyłem śmierci mienie.
Dokąd uciec? nic nie widzę , tylko koniec mój już bliski.
Coś wyłania się z padołów, to jest jakaś ręka.
Wciąga mnie ! ma tożsamość to udręka.
Moja dusza, od wieków już splamiona,
Gdzie jest Bóg? ! Gdzie ta radość niespełniona?
Brednie! Obietnice głupie! Tam tylko mrok posiany,
Po co słuchać? ! To herezje! Po co nam ten kicz zebrany?
I tak „Tartar” nas pochłonie, nas, wszystko,
To nie ważne co pieśń niesie, i tak upadniemy……….
……….. nisko

Opublikowano

Miałam nie komentować, ale jak zobnaczyłam błędy, to się skusiłam.
Tragiczne, po prostu tragiczne - a może to miała być tragedia? Autor wie. W każdym bądź razie na wiersz to jakoś mi nie pasuje - może jakaś opowiastka, którą próbowałeś napisać w stylu Mickiewicza czy Szekspira - im takie monologi wychodziły doskonale.
Ale ja przecież nie chcę być nie miła - jestem tu po to, by ocenić, o.
Dobra, to na początek kilka zasad:
- Po znaku interpunkcyjnym jest spacja, a nie przed /chyba, że to myślnik - wtedy przed i po/ .
- Po wykrzykniku, kropce, wielokropku i znaku zapytania jest nowe zdanie - czyli z dużej litery.
- Nie ma czegoś takiego, jak '……….' - ewentualnie i tylko trzykropek
- Musi być rytm, a już szczególnie w wierszu (?) twojego typu. U ciebie definytywny brak, poprzez krótkie wersy w środku i nie zachowane tam rymy - "tylko koniec mój już bliski.(...)to jest jakaś ręka." - straszne.
- Nie powinieneś stosować kolokwializmów, takich jak 'kicz'. To b. źle brzmi.
- "ruszyć mogę ale nie chcę." - przed 'ale' przydałby sie przecinek.
Ogólnie? Bardzo mi się nie podobało. Ale ja tu jestem tylko czytelnikiem.
To tyle.
Pozdrawiam.

Opublikowano

Dzięki Margaret za swoją opinię. Widzę że znasz się na ortografii hehehehe. Ja dopiero zaczynam pisać więc dzięki za to że mi pokazałaś moje błędy, następnym razem będę próbował ich nie popełniać. Pozdro

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • w niej masz drogi mleczne pokłosiem wydeptane - tu historia z korzeni w niepewność wyrasta. w niej masz ścieżki dopiero co w rosie skąpane - nie minie nawet chwila, a czas je zawłaszcza.   jest tak wyjałowiona (krucha, ślepa, głucha) monokulturą pragnień i błędów tętniących, pusta leży w bezruchu, milczy i nie słucha cichych szeptań i krzyków w koronach szumiących.   choć tak bardzo zmęczona, zasnąć nie potrafi, wciąż zakochana w niebie, z gwiazd wzroku nie spuści, będzie mu czule śpiewać przyziemne piosenki - może ją pokocha, tym marzenie jej ziści.   podszyta marzeniami bladoróżowymi, jedwabnymi nićmi i słodkim wiciokrzewem, użyźni swe zmysły, rozsieje uczuciami, odurzy zapachami i wilgotnym ciepłem.  
    • (Ojcu)   Wiesz, stoję tutaj. W tej trawie wysokiej. W słońcu. W tym rozkwieceniu bujnym i tęsknym.   W tej melancholii rozległej jak czas. W tym ogromie cichym sen głęboki otwiera powieki. I śnię tym snem potrójnym zamknięty. Tą duszną godziną upalnego lata.   Chwieją się wiotkie gałęzie. Łodygi. Źdźbła łaskoczące łydki.   I wszystko to szumi, gęstnieje. Oddycha niebem rozległym. Kobaltowym odcieniem przeciętym smugą po odrzutowcu i z białą gdzieniegdzie chmurą, obłokiem skłębionym …   W powietrzu kreślę tajemne symbole, znaki. Lgnę ustami do kory drzewa. Całuję. Namiętnie. Jak usta kochanki niewidzialne, drzewne. Liściastą boginię miłości.   Wnikam w te rowki słodkawe i lepkie od soku, czując na końcu języka tężejące grudki.   Układam zdania zapadnięte do środka, zamknięte a jednocześnie przeogromnie rozległe jak wszechświat. Jak unicestwienie. Zaciskam powieki. Otwieram… Mrugam w jakimś porywie pamięci.   Widzę idącego ojca, poprzez odczuwanie w nim tej powolności elegijnej (taką jaką się odczuwa we śnie)   Idzie powoli w wysokiej trawie. W łanach rozkołysanego morza z dłońmi złączonymi mocno i pewnie.   I rozłącza je nagle w mozaice szeptów, rozsuwając w tym złotym rozkłoszeniu zbożność i wiatr. I znowu w słońcu, i w cieniu. Za tym dębem, za kasztanem.   Za samotną w polu topolą. Chwieją i smukłą. jak palec na ustach Boga.   Idzie powoli, odchodząc. I pojawia się na chwilę, by zniknąć znowu za jakimś krzewem, co mu zachodzi znienacka drogę.   I znowu, ale w coraz większym oddaleniu. Za kępą pachnącą, za tym drżącym ukołysaniem maleńkich kwiatków, które mu spadają na głowę białym deszczem. Za jaśminem, który tak kochał za życia.   Twarz przesłaniam dłonią, szczypiące oczy, bowiem uderza mnie oślepiający promień słońca. Znienacka.   Otrząsa się w prześwicie z szeleszczących liści w powiewie. Lecz po chwili robi się duszno i cicho. Jakoś tak tkliwie. Ojciec zniknął, zapadł się. Rozpłynął, gdzieś w rozkojarzeniu sennej melancholii.   Na piaszczystej ścieżce pociętej cieniami gałęzi. A jednak był tu kiedyś i żył jeszcze. I żyje...   Jestem jedynym świadkiem tej manifestacji. Tego przemknięcia niematerialnego zrywu zakamuflowanego przed światem.   I mimo że jestem bez miejsca i przeznaczenia, notuję każdy błahy kształt. Każdy nawet zarys, który jest w czyimś zamyśle jedynie nic nieznaczącym szkicem.   W chmurze spopielałej. W nadciągającym snopie deszczu.   (Włodzimierz Zastawniak, 2025-06-24)    
    • Ciekawe, czy innych książkach też będzie.  Pzdr

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        (dla Raskolnikowa Sonia po prostu była święta, ale dawno czytałam).
    • @Robert Witold Gorzkowski dziękuję @Rafael Marius dziękuję. Pozdrawiam Was serdecznie, ale nie końcem, lecz początkiem, który wskazał mi drogę , co dalej muszę robić!  Zresztą, nie pominąłem przesłanek z jego podpowiedzi , jakie pozwalają odkrywać to, co zostało nieodkryte albo zatajone!?   Więc zaczniemy od tego, czym jest język światła i cienia?            

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

        !!!!   Interpretację już mam!              
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      @Bcmil Czytając powyższe przypomniał mi się film z Jet Li Kiss of the Dragon (2001).   
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...