Dinary

[Wilkołak]

W promieniach słońca ujrzałem trupa,
światłość płonąca rozświetliła mu lica,
opodal zaś stała kostucha.
Mgła w dolinie jako wąż się wiła,
srebrzystą nicią horyzont zakryła.
W oddali wzgórze z kwiatów obdarte,
jedynie suchy pień dębu się ostał.

Mrok już zapada, noc się zaczyna,
lecz nieba bezkres chmura zakryła.
I światło z oddali, jak morskie sygnały,
to anioł z nieba już stąpa.
W dzień smutku i żalu,
dzień glorii i chwały,
niesie ze sobą złote dinary.

Sypie monetą, za prace kostuchy,
druga i trzecia diabłu w podzięce.
Za życia kuszenie i nauki w męce.
Czwarta do ziemi, za wytrwałość i dobroć
plony bogate i zapachy cudne.
Piąta i szósta na lica ofiary.
By zła i nieszczęścia już nie ujrzały.

Wreszcie siódma, moneta zadrżała,
i wiatr ją porwał jako liść nietrwały.
Wtem blaskiem się niebo pokryło,
a z blasku sześć dłoni się wychyliło.
Uniosły martwego, chwyciły w objęcia,
i poniosły ku słońcu,
co krwawe znikało z pola widzenia.

Ja zaś wciąż trwałem urzeczony chwilą,
aż wiatr nie ucichł i blask nie zaginął.