Pęknięta chwila mojej rzeczywistości

[Witold K.]

Świat jest tylko tym czym go sobie w głowie przetworze
Jednego dnia mogę na Ciebie powiedzieć Boże
A drugiego już potworze.

Wszystko rechocze w wielkim dzbanku zmienności
Gdzie woda życia opłukuje z wolności
Wrzucając w wir bezsensownych namiętności
Pozbawionych miłości.

Samotność jest sama na drzewie bo ją wygonili z miasta
Powiedzieli że nie istnieje i basta,
Więc siedzi.
Tysiące pytań pozostaje bez odpowiedzi
Bowiem nikt tak naprawdę nie wie co mu w głowie siedzi
Więc nieznajomy + nieznajomy to sąsiedzi.

Gwiazda nieszczęścia co dzień świeci na niebie
A Ty znów tylko pytasz siebie
"Po co to wszystko"?

Tak to kolejna łamigłówka bez rozwiązania
Więc nie męcz sztucznych bogów o wynik tego zadania.
Daj im święty spokój.
Zamknięci w banku ludzkich dusz majaczą co chwila