Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

czekając na barbarzyńców

Kajetan Chorągiewka
 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Kajetan Chorągiewka

Kajetan Chorągiewka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

psy węszą nisko przy ziemi
czują niebezpieczeństwa jutra przed nami
ale i tak kiedy zechcą przyjść także po nas
postawimy na sztorc lance naszych czujności
będziemy czekać

jednak
w całym tym zgiełku - rozkazy podchody pod drzwi nasłuchiwanie
obcych dźwięków straże podwojone nocą - żyć chwilą to znaczy
jeść spać wychodzić do sklepu kiedy to możliwe
odbierać telefony od A. kraść ją światu
i od czasu do czasu w porze spaceru
rzucać w jej stronę krótkie spojrzenie
pełne miłości

psy nadal węszą tropy
stają się to wyraźniejsze to co raz słabsze
śladów nie zaciera mgła naszych oddechów
powietrze nie prześwituje przez nasze ciała
jak światło w lustrze z nad mojej głowy
skupia fotony jej cienia śpiącej jeszcze
kiedy nabieram wody w dłonie obmywam twarz

lecz właśnie to w jej snach należy modlić się
pracować w sadzie przy zbiorach dorodnych już metafor
ocierać pot z czoła kłaść je równo na prasie czekać
aż pojawi się po chwili czysta barwa myśli
i nocą o blasku księżyców przy stygnącej na patio kawie
oglądać tamte sady pełne kwitnących jeszcze metafor
łuskając przy tym orzechy pytań zastanawiać się czy to prawda
że kiedy kwitnie grusza jabłoń i śliwa okręty
naszych chmur płyną już ku innym morzom
i na innych czeka się barbarzyńców


...

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Alicja_Wysocka
      Na poste restante

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @andrew

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Najwyżej byłam w Tatrach (nie licząc wysokości nad Oceanem Atlantyckim - przelotem) Ale tutaj, na ziemi, obok innych ludzi, też można zamarznąć. Dzięki :)
    • Alicja_Wysocka
      Patrz ponad jutro

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Prawda, nie można cofnąć czasu, ale może on nas czegoś nauczyć i to pomoże nam w przyszłości - i chyba w ten sposób rozumiem drugi zacytowany wers.
    • Alicja_Wysocka
      W galerii

      Przez Alicja_Wysocka · Opublikowano

      @Berenika97 Gusta są tym, co potrafi nas pięknie różnić. Dziękuję za wycieczkę, mnie urzeka  Claude Monet. 
    • Florian Konrad
      Głęboskór

      Przez Florian Konrad · Opublikowano

      impresja narodowa długo i z radochą błotnili się w tej swojej pieczarze. dobrze im się tam wiło, poczciwie. aż tu – jasności się zachciało, stolictwa. podchlapali się więc, piąte przez dziesiąte, w nieco świetlistym strumyku, pooddrapywali z kufająt płaty brudu – i hajda! – zdobywać serducho kraju! wyfircykował się, jeden z drugim, wykrochmalił gardło, aż ledwie głos mógł wydobyć. nacierała owa czeredka z ambitnym zamiarem: obsiąść zamek! i pałac! każdy, jaki się tam napatoczy! królem tam zostać albo co najmniej wiernym służalcą! ledwie za plecami znikł znak drogowy z nazwą miasta, patrzą, a tam: uuu, żałoba w pełni. z Wisły wyłowiono martwą syrenę. bez miecza i tarczy, za to w stanie zaawansowanego rozkładu. łysą, bo loki już dawno musiały się odsklepić, spłynąć hen, w skandynawskie fiordy. czasy chyba się dokonały, gołąbek apokalipsy, dotąd uważany za kryptydę, albo co najwyżej za potulne zwierzę kruchciane, właśnie się materializuje w otoce makabry! oj, tylko patrzeć, jak  abortowane dzieciątka powrócą niczym Walkirie, z mieczami i w zbrojach, by siec skrobaczy, a z gejów, za karę, zaczną wychodzić jadowite mamby! może nawet sam Jan Paweł odrodzi się jako grająca sentymentalną nutę pozytywka-Wernyhora albo przynajmniej pod postacią gorejącego krzaczka, palącej się i rozgadanej z emfazą porzeczki. pęczniało na transparentach i w ustach. rosły oczekiwania, dudniły radiowe głośniki, szczekały ambony. aż tu, przy fałszu fanfar, z odmętów wyczłapał, pokryty łuską, towarzysz Bierut. rozejrzał się niewidząco, po kociemu zwinął w kłębek. nie zionął ogniem, jak się spodziewano, nie cuchnął, o dziwo, siarką. zalatywał nieco czosnkiem, ale to chyba żaden złowróżbny omen, zapowiedź wytęsknionej hekatomby. nowoprzybyli, z kwaśnymi minami, zaczęli na powrót okrywać się błotem, wcierać w siebie mokrą glebę. sarkali, że chromolić taką miejskość, co tylko uwiąd i rzędnięcie min powoduje. że lepiej wrócić pod włosy swoich kobiet, w bezpieczny, cichy puch. dołączyło do nich paru równie rozczarowanych stoliczan.    
    • andrew
      Na poste restante

      Przez andrew · Opublikowano

      @huzarc @Alicja_Wysocka ... ciepła dużo trzeba ciepło się przydaje jak na Mount Evereście dla kogoś się staje  ... Pozdrawiam serdecznie  Miłego popołudnia 

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...