Testament rycerza współczesnego

[C. perques]

Czymże jest strach, jeśli nie dniem dzisiejszym,
Który roztacza swą władzę nad umysłem niewinnym
I stacza człowieka w czeluści Hadesu
Bo radość zwątpieniem zastąpiona, obumarła.
Zadane pytania, pozostają bez odpowiedzi
I tylko resztki nadziei, którymi łudzić się tak łatwo
Chronią płomień życia, tlący się jeszcze na dnie duszy
Nad którym cień zawisł i mrok ogarnął.
Wysłannik cierpienia wkroczył pewny swego
Rozczapierzając szpony swe krwią przesiąknięte
By strzępy jej zdławić i umysł pogrążyć.
Chaos, obłuda, pomocy z nikąd wyczekiwać nie warto
W chwili, gdy tak potrzebna, wszyscy zawiedli.
Pozostałem sam, w przegranej wojnie wciąż jeszcze walczący
Wokół gruzy, a w ustach smak nienawiści, do samego siebie.
Wyzbyłem się strachu, nie widząc ratunku
Gdy ciemności zapadły gasząc resztki światła
Jedynie iskry wydobywające się jak promienie zachodzącego słońca,
Znad horyzontalnej głębi wzburzonych mórz
Z oręża wyszczerbionego na zjawach szaleństwa,
Oświetlały lekko mogiłę mej psyche.
Koniec już bliski, odejdę zapomniany przez wszystkich,
Przez wszystkich, którym się poświęciłem, których kochałem
Szaleństwo od dziś władzę przejmuje i choć bym chciał nawet
Poddanym zostanę, gdyż nie ma dla kogo walczyć.
Wszędzie kłamstwo i siostra jego zdrada, życie dławiąc
Żady sprawują nad ludzkim gatunkiem, i siejąc despotyzm
Sprawiają ze brat, brata zabija, co gorsze jest za to chwalony
I wywyższony na tron ludzkiego raju, gdzie smutek tylko króluje.
I po cóż to walczyć, gdy nie ma nadziei, po cóż nauczać
Człowiek, człowiekiem zostanie, niezmienna jest wasza natura.