Każda chwila by płacz.

[AnnaMariaM]

Każda
Chwila zdaje się być odpowiednia
By zachęcić płacz do nadejścia
Bez czy i z jej obecnością
Odpowiednia każda chwila.

Jak przed śmiercią
Wielu doświadczyło bo miała ona spełnić się
Miewasz migawkę najistotniejszych wspomnień życia
Tak teraz moje oczy
Moja dusza
Moje myśli
Śledzą z niespotykaną uwagą każdy dzień.

Obrazy.
Westchnienia.
Uśmiechy.
Płacz.
Na koniec zjawia się mgła
Unosząca się
Wokoło
Nad
Pod
Tak zwana zwiewna
Mocna niczym mur.

Wokół promienie gdzieś padają lecz
Skacząc nie dosięgnę tam
To po prostu trzeba czuć
Najważniejszym.

Od całych dwudziestu pięciu minut
Czekam
Aż wreszcie miną
Co chwilę spoglądając na zegarek
Ze zdziwieniem
Iż to dopiero dwudziesty szósty grudzień dwa tysiące szóstego roku godzina dwudziesta trzydzieści dziewięć.

A pudełko wciąż stoi nieodpakowane.

Ach to już po świętach…?
Zasłaniając oczy i rumiany policzek ręką drżącą
Ja wciąż czekam…

Promieniować znów czy będę?
Ten błysk w oku…
Ta chwila jaka przyodziewa nazwę dnia wtedy
Będę bardzo tęsknić
Myśleć nie przestanę
Nic nie zrobię
Wszystko rozkopane.

W jutrze ma nadzieja
Choć chyba jej nie ma
Strach migawki spędza mi sen z powiek
Że ten ostatni raz kiedy tak było
Nikt nie raczył mnie powiadomić.

Może już nie będę.