Droga

[Wilkołak]

z Ciemności wyciągam dłoń,
by dosięgnąć lnianych obłoków.
Nadziei, dawno zapomnianej
na wyboistej drodze życia.

podążam w górę,
ku błękitnym strunom życia.
Odrodzony. Niczym feniks,
powstaję z popiołów.

centymetr po centymetrze,
wspinam się po stromych ścianach.
Studnia bez dna, pochłonięta
zapomnieniem, duszy opuszczającej mrok.

Wznoszę się ponad to,
niczym liść, niesiony wiatrem,
dążę w sobie znanym kierunku.
a za mną już tylko czarna wstęga.

żelaznym murem odgrodziłem przeszłość,
białymi różami obsypałem ścieżkę.
Stąpam boso, raniony ich kolcami,
by pamiętać, którą ścieżką nie stąpać.

[Andrzej Krupnik]

interesujące metafory, widzę, że starasz się wejść na nową drogę życia, porzucając "czarną wstęgę przeszłości". Byle do przodu!! Nie czuję tutaj jakiejś konkretnej potrzeby przyczepienia się do czegoś, ogólnie wszystko mi pasuje. Piszesz o przeszłości jako upadku i o nowej drodze. Ja podzieliłbym to na dwie części, na pierwsze o tym złym czasie a druga o nareszcie odkrytym nowym dniu, ale myślę, że Twoje wymieszanie było celowo. Chciałeś zaznaczyć, żeby nie zapominać o przeszłości, żeby nie popełniać tych samych błędów. Pozdro

PS. Daj znak życia, co?

[Katarzyna Bielińska]

Piękne Wilkołaku....Zamyśliłam się nad tym, co napisałeś... Piękne, przemyślane metafory. W Twoich wierszach zawsze jest dużo mądrości, dużo przeżyć. Są one bardzo głębokie i przejmujące. Jak widać trudna droga życia potrafi budzić w nas duże pokłady wrażliwości...