Poznanej – Nieznany

[Jan Gruchlik]

Nie będą to słowa ni o miłości
Ni chłopaku, co jest uczuć jeńcem
Będą o zadumaniu, ale i radości
I o myślach nad ludzkim sercem

Bo jakaż nowa mi niespodziana
Siła tajemna, wewnętrzna
Zrodziła się we mnie niezbadana
I wciąż drąży mą myśl natrętna

Czy przypadkiem myśmy poznani?
Czy też może zrządzeniem niebios?
Dyskusją naprzeciw zaaferowani
Siedzimy i Ja słucham Twój głos

Pierwej poznałem, masz dobre serce
Co w czyste sumienie ozdobne
Odziane w pokój i szczerości wieńce
Ufam, może memu podobne?

Pamiętam nasze pierwsze spotkanie
Gdyś gitary o mało nie stłukła
Także pierwsze niespodziane pytanie
I że myślałem: „Miła i smukła”

Tak wtedy od razu w jednej chwili
Impulsem podjąłem decyzję
Może będziemy sobie wzajem mili
Na dziewczynę obiorę precyzję

Od tego czasu pragnąłem cię poznać
Zachętą Twa szczerość, otwartość
Dziś Ja ciekawości nie umiem sprostać
Spotkamy się? Niech żyje radość!

Bo wciąż pominam uśmiechu błogość
Piękną suknię, jasne, bystre oczęta
Oby była dobrą nowa znajomość
Choć tekstem marnym zaczęta

Wspominam słowa na balu mówione
Szczerość myśli, me zastanowienia
Czy podobne serce tędy objawione?
Czyś chętna odpowiedzi znalezienia?

Wariactwem trochę jest moje pisanie
Wylewam myśli z duszy do obcej
Ryzykuję, lecz niech tak zostanie
Choć szałem mówić o przyjaźni mocnej

Tak wiersz może wołać, ale i odstraszać
Pytanie, co zrobisz tak poproszona?
Wiedz, że nie chcę się do życia wpraszać
Sama decyduj, co dalej o nieznajoma

Zbyt egzaltowany mój tekst się zrobił
Że kończyć to pierwsza przysłówka
Może, choć jedną nudną chwilę zdobił
A może to nowej przyjaźni jaskółka.