srebro

[gabriel p.]

posiwiał świat
gdy szanowna pani w szkarłacie
odeszła na wyspy bergamuta
zbroczony krwią krajobraz
przybrał tonację łyżkową

każdy stał się chrystusem
przyciężkim jednak
by biegać po polewie ze srebra

dech kłuł jak widelec
znalazłszy najmniejszą
szparę w zbroi
a kaloryfer
odpłynął w daleki niebyt

[Rafał_Leniar]

Wg. mnie to jeszcze można by zmienić.

"gdy szanowna pani w szkarłacie
odeszła na wyspy bergamuta
zbroczony krwią krajobraz
przybrał tonację łyżkową" - to mi się nie podoba. Szanowna pani w szkarłacie jest chyba... nie z tej bajki.

"dech kłuł jak widelec
znalazłszy najmniejszą
szparę w zbroi" - to najlepsze.

Pozdrawiam.