[wiersz o miłości] Historia

[C. perques]

Przyjaźń cóż znaczy
wobec miłości,
Jedno bez drugiego
w rodzinie nie gości.
Pytanie jest tylko
jak ją rozpoznać
Prawdziwej i szczerej
ciężko jest doznać.
Historia to smutna,
pisana przez życie
Ona go lubi,
on kocha ją skrycie

Pewnego wieczora,
bawić się mieli
Spotkali się znowu,
oboje weseli
Nic nie wskazywało
na takie zakończenie
Ot, dwójka przyjaciół
Stęskniona do siebie
Lecz nagle rzecz dziwna,
pośród śmiechu szczerego
Ciszę pogłębiło,
coś niewiarygodnego
Objęła go ręką,
przytuliła głowę
On zadrżał nagle,
odjęło mu mowę
Zerkną kantem,
uchwycił spojrzenie
Wpatrzyła się w niego,
wpadł w otępienie.
Zobaczył i przepadł,
utracił dusze
Moment zwiastował,
przyszłe katusze
Ujrzał jej radość,
z bliskości serc dwojga
Wyłowił to z oczu,
resztę sam dołgał
Gorąc uderzył,
przerażenie wezbrało
Wydobył się z głębi,
opanował ciało
Nic nie powiedział,
milcząc się wpatrywał
A z każdym uśmiechem
Amora przyzywał
Nigdy tak jeszcze,
nie patrzył w jej oczy
Chciał spojrzeć głębiej,
kto w środku kroczy
Ona ciągle tak stała,
kontaktu nie przerywała
Przed niczym nie wzbraniała,
momentami drżała
Nie wierzył w takie szczęście
Że w objęciach ją trzyma
Nie wiedział, co zrobić
Przyjacielem go nazywa

Chwila tak niepewna
Przerwała przyjaźń szczerą
To, co czuł niegdyś
Stało się chimerą
Płomień wnet rozbudził
Serce z dawna uśpione
Przez jedną zabite
Teraz już wskrzeszone
Lecz pomny na przeszłość
I szczerości skutki
Pożegnał ukochaną
I zapił swe smutki
Od dnia tego
Nie ważne gdzie bywa
Zamyśla się często
Ją, .....w myślach wzywa