Smutek

[Wilkołak]

Coś zamilkłaś,
nic nie piszesz?
A ja patrzę ciągle w cisze.

Smutno jakoś,
smutno bardzo,
nieraz widzę coś na czarno.

Skóra mokra,
łez nie wchłonie.
Lecz marzenie we mnie płonie,

by pozostać na Twym łonie.
Czuć ciepełko,
tuż pod skronią.
Umyć Serce, tą metodą.

[Witold K.]

Ładnie.Tylko mam jedno pytanie-otóż rytm tego wiersza jest dosyć szybki i spełnia wrażenie wesołego co kontrastuje z tematyką-czy to jest Twój zamierzony efekt?Pozdrawiam

[Wilkołak]

może nie tyle zamierzony, co w takiej postaci powstał w mojej głowie. Pozornie lekki, a zarazem smutny, takie pomieszanie z poplątaniem stworzone w biegu życia...

[Witold K.]

tak też myślałem.Z takiego połączenia powstał bardzo dobry wiersz.Swoją drogą to ciekawe zjawisko jak można smutną treść w zdawałoby się wesołej formie.Ostatnio mnie to intryguje w poezji więc strzał w dziesiątkę z tym wierszem:)