-
Ostatnio w Warsztacie
-
Waldemar_Talar_Talar 17 326
wszystkiego mogę się bać
ale nie siebie bo to ma
inną twarz
wszystkiego mogę się bać
ale nie swoich myśli dla
nich umiem czas kraść
wszystkiego mogę się bać
ale nie swego cienia
przecie on jak brat
wszystkiego mogę się bać
ale nie miłości ona mym
horyzontem
wszystkiego mogę się bać
ale nie przyszłości która
ma wiele drzwi
wszystkiego mogę się bać
ale nie własnej śmierci
ona mą prawdą
wszystkiego mogę się bać
ale nie starych drzew
w nich życia sens
wszystkiego mogę się bać
ale nie słońca i gwiazd
toć to poezja
wszystkiego mogę się bać
ale nie dalekiego które
tak blisko
wszystkiego mogę się bać
ale nie Boskiej rady by
uczciwym być
1
-
-
Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach
-
- 39 odpowiedzi
- 655 wyświetleń
-
- 35 odpowiedzi
- 608 wyświetleń
-
- 34 odpowiedzi
- 556 wyświetleń
-
- 33 odpowiedzi
- 1 041 wyświetleń
-
- 29 odpowiedzi
- 735 wyświetleń
-
-
Zarejestruj się. To bardzo proste!
Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.
-
Ostatnio dodane
-
-
Ostatnie komentarze
-
Przez Dariusz Sokołowski · Opublikowano
@Whisper of loves rain „chodzi po mnie jak cień po wodzie” - to fajne, wyróżnia trzecią zwrotkę, robi z tego opisu coś osobistego, zatem prawdziwego i oryginalnego. Reszta mimo staranności grzęźnie w „oddechach”, „dłoniach”, „słowach”, czyli wariacjach na motywie. Fajne masz te próby łapania w słowach swojego czucia, odczuć, ale jak zaczynasz używać toposów, skojarzeń, znanych obrazów, robi się nudno. Jak mówisz „czuję”, to przekonuje, kiedy zaczynasz opisywać – jest słabo. Pozdrawiam. -
Przez andrew · Opublikowano
dar życia gratis bez zasług biblia przewodnikiem nie potrzeba licencji uprawnień gwarancja na wieczność niespotykana taki jest Bóg i wolna wola użytkowanie życia zgodnie z prawdą inaczej ... gwarancja może… 11.2025 andrew Piątek, dzień wspomnienia męki i śmierci Jezusa -
Przez Dariusz Sokołowski · Opublikowano
@huzarc Dziękuję za odwiedziny. @m1234 dziękuję za odczucia. -
-
Przez Whisper of loves rain · Opublikowano
Wśród bruzd historii, gdzie świt się przeciera, rosły ich głosy jak drzewa nadziei — ktoś z piórem jak skrzydłem przekraczał nieszczęścia, ktoś w ciszy dopalał ostatnie marzenia. Kochanowski pierwszy rozświetlał mrok, gdy ból ojcostwa stawał się modlitwą ziemi; Mickiewicz unosił naród jak wiatr sztandary, prowadząc dusze tam, gdzie wolność nie zasypia. Słowacki niósł ogień, co palił wątpliwości, a Norwid uczył, że piękno kosztuje samotność. Miłosz szukał prawdy na mapach sumienia, Szymborska składała wszechświat z jednego pyłu słowa "być" Tuwin — w śmiechu i zadumie — kręcił światem jak karuzelą zdziwienia, zwykłą codzienność zamieniając w cud, który trwa do ostatniej kropki. Ich strofy — żywe, wiecznotrwałe — przepisały los narodu na ton serca. Niosły Polskę w dłoniach jak płomień, co nie gaśnie, dopóki ktoś czuwa. Dziś pochylamy czoła nad każdym wersem, który ocalił choć jedną chwilę człowieczeństwa. Bo poeta nie znika, gdy gasną jego oddechy — poeta trwa, dopóki drży w nas choć jedna nuta jego słów. A my — spadkobiercy ich świateł — idziemy dalej, ścieżką między dźwiękiem a milczeniem, niosąc w sobie tę starą prawdę: że słowo może unieść świat, jeśli wypowie je serce.
-
-
Najczęściej komentowane
-
-
Wiersze znanych
-
Najpopularniejsze utwory
-
Najpopularniejsze zbiory
-
Inne
Rekomendowane odpowiedzi