wiersze pisane moją skrzywioną stalówką

[piotr640924]

[wiersze o miłości]

jak smutki me małe i życie co niebyt
w gęstwinie tych gąszczy co kryją się deszczem
jak nigdy ma nie być być to co zastałe
i w niebyt obrócić smutki me małe
i radość swą wielką móc światu oznajmiać
co rano co wieczór jak ptaki dokarmiać
w swym lustrze lustrzane odbicie twe widzieć
w płomyku stearyny w kart blasku...
i wszystko na jawę przelać nieznaną
w raz porą księżyca zatańczyć nasz taniec
aż cykad obudzi a łóżko zasłane
bo taniec po klepce dębowej wędrował
przechodził po trawie księżyc nam wtórował
wtórował tak setnie wietrezyk go wspomagał
duszek świetlik ze świecy cały czas namawiał
kochaj go dziewczyno on wart tego kochaj
twoje życie to wieczna przygoda
na jawie...
mna jawie i we śnie
po udanej nocy powtórzyć to zechcesz
i zanim obejrzysz życie ziemskie minie
a po życiu ziemskim w odległej krainie
znów miłość wam pisana będzie
nie wiedzieć sen czy jawa
nie wstawaj zbyt wcześnie
kochaj a zobaczysz wart twego uczucia
zaufaj nie przegap - więcej go nie rzucaj