Panta rhei

[Black Sorrow]

Siła poezji,
jak podmuch wiatru głaszczący płótno żagli,
wprawia w drżenie moją duszę.
Jak statek niesiony po falach
moje myśli płyną ku podświadomości.
W ciemności nocy wyłaniają się,
wypływają na wierzch, na spokojne wody snu.
To wtedy rodzą się uczucia...
Gdy wzrok pełen smutku wznoszę do Boga
w noc ciężką i lepką od chorych myśli-
serce przekłuwa sztylet rozpaczy.
Z ran cieknie strumień krwi
nieustannie barwiący biały papier
krwawymi strofami smutku.
Wers po wersie płyną kolejne zwrotki,
ciągi liter tworzą słowa, zdania,
krwawe strzępki moich uczuć...