Szmir

[dorota komar]

I znów karuzela kręci sie od nowa, wśród labiryntów, zagmatwanych myśli.
Przecież się skończyło, wszystko się zerwało i nagle odwrót mysli.
Historia nie mająca końca od dziś staje się prologiem do walki z nimi a nie z Bogiem.
Już tyle goryczy, nienawiści mój rozum ogarnia, że trudno patrzeć w oczy i mówić, że to nieprawda.
Muszą pozostać pozory tej walki z wiatrakami, by móc złagodzić ból gdzieś na dnie ciągle otwieranej rany.
Jak trudno jest zachować swobodny uśmiech twarzy, bo trudno wyrazić słowami to o czym sie marzy.
A marzenia nasze są piękne, choć nienawistne.
Zemsta, ambicja i upór to wszystko.
Tak mało prawda, tak mało, więcej żadne z nas by nie chciało.
I ciągle żyję tą nadzieją, że wkrótce los nas zetknie i skończy się i ziści ten przeklęty szmir nienawisci.