Trzecia sala.Memento z puentą.

[Bronek Sawicki]

CODZIENNIE obojętnie przemykam
obok drzwi zakurzonego lamusa
rzeczy pozornie zużytych doświadczeniem
a wymagających drobnych napraw
by przywrócić mi godność.
UMYSŁEM cynicznie otwieram
stary parasol chroniący pokusę
nasączenia nędznych szczątków
mojej wrażliwości łzami innych
W MAJESTACIE ignorancji bujam
wiklinowym fotelem łudząco podobnym
do dawanej sobie obietnicy
zaznania spokoju za życia.
BOSKOŚCi z obrazu pragnę
wykrzykując jak wielu przede mną przerażenie
przed poznaniem komizmu sytuacji
postaci groteskowo odbitej w lustrze.
BŁĄDZĘ wzrokiem po przedmiotach
na próżno czekając bliskiej łaski
odnalezienia pełnej przydatności w
cierpliwym świadczeniu mojego nieuchronnego
Odejścia.

[Bronek Sawicki]

Spokój to równowaga wewnętrzna.A jaka równowaga może być w bujanym fotelu?Udało Ci się uchwycić dym?Powiesz nie.Jednak zapach ognia pozostaje jakiś czas na dłoniach.Samym rozumem nie osiągnę równowagi więc pokornie zwracam się ku duszy.Nie powinienem czegokolwiek podpowiadać ponieważ to mój wierszyk ale zwróć uwagę na wyrazy z drukowanymi literami i przeczytaj je w kolejności od góry do dołu.
Tak, aby osiągnąć spokój, stan skądinąd należący do idealnych(mogę najwyżej zbliżyć się do tego stanu)godzę się na unicestwianie jakichś cząstek siebie i zastępowanie ich "świeżością poranka".Inaczej zmienię się w toksyczną graciarnię. lamus o którym piszę.Rozwój osobisty nie wyklucza pozostania sobą.
Ciągle poszukuje siebie w sobie.
Może jest już za późno zostać sobą,
albo co gorsza przegapiłem bycie sobą.

Taki już jestem.