Samotny strzelec miłości

[Lilianna Szymochnik]

Komu serce moje oddam,to tylko jeden Bóg!..to wie!
tyle kwiatów wokół różnobarwnych kwitnie wianka łąki,
a ja jestem jakby,ten wolny ptak skrzydłom w tym locie,
tak mnie wabią w zapachy oczom w powaby,ich piękno kusi.

Ile leciało już,tych strzał Kupidyna z łuku-o tym grocie
odbijałem wszystkie z mojej tarczy-dla łez w rany i męki,
a zegar stukał przeklęty czas i zaglądał w moje sumienie
skończyły się bale,tańce i śpiewy swawole rade z młodości.

Samotny na tratwie walczę teraz o swoje przetrwanie
krążę myślami w labiryncie w błędnym z koła w karuzeli,
dokąd płynę z tymi falami pytam sam siebie!..w obłędzie,
tyle grzmotów i burz przeszedłem w życiu-piaskom pustyni.

Mój samotny erem ukryty w ostępie z kniei w duszy drzemie
teraz słowo pisane literą przemierza pióro w tej z rymu poezji
a gdzie "Ja"-byłem w tedy gdzie?-na wojennej dróg ścieżce,
masz swoje trofea zdobyte wolny strzelcu tobie!..diabła rogi.

Mówiło mi coś dla uszu w naturze szeptały wiatry w tańcu polne
spadający oczom liść z drzewa obracał się zawirowaniom ziemi
pachniały kłosy zbóż chlebem poczułem gwałtowny głód w ciele,
ale inny z żądzy z rozebranych szat sercu razy pchnięć z myśli.

Tasowałem karty,do gry rozdawałem miłości ustom pocałunki stole
blefowałem w ciemno straszyłem,dla jednej nawet marnej,to parki,
dziś jestem innym dojrzały w rozumie i nie odwrócę czasy przeszłe,
dalej płynem,pod prąd moją łodzią,ku otwartym oceanom przestrzeni.