pieśń patetyczna na dwa głosy. albo trzy

[taka marysia]

słuchajcie ludzie
bo w jej głowie rodzi się werbalny koniec świata
koniec heteroczynników epilogów
recesywnych metafor
ona nie napisze już żadnego wiersza
więc koniec z wszystkim tym
a w jej włosach czarne ptaki
dym
dym
dym

więc trzymajcie mnie
przez godzin dwadzieścia trzy
bo na ustach ma pożar moralny
wyraz prześmiewczy
samobójczy akt mentalny
a ona wzdłuż warty
wzdłuż czystych polskich rzek
a w zeszycie jej słowa
pseudopoetycki ściek

i zatrzymaj to dla siebie
trzy kadry lutego
dwa słupełki na języku
a ona wyrywa papierowe drzewo
na cienkiej linii się przechadza
- ręce które nie piszą. marazm

hej człowieku
ubieraj dłonie w tępe noże
ona nie napisze już żadnego wiersza
liryczny akt zgonu na zamówienie
w domu schną epitety tanie książki
- emocjonalne wynurzenie:
ona nie napisze już żadnego wiersza
ona nie napisze już żadnego wiersza

[taka marysia]

wiem, że taka pseudorymowanka i dziwne.
co Wy na to?
bo ja nie wiem.