Miłosne sztuki wabienia

[Lilianna Szymochnik]

Ty żeś moim miodem obfitości i słodycz w smaku,to ustami
napojem mojego serca,które krzepi i dodaje wielkiej,mi mocy
strumieniem płynącym czystym źródłom życia w oazach pustyni
ciepłem bijącym z piorunami z Boską jemiołą świętej,to i krzewiny.

Leczysz moje rany złotą rosą zebraną wszelkimi,to rój łąkami
perłą głębin ukrytą w oceanie i kryształem lśniącego w diamenty
wschodzącym słońcem,na nieboskłonie idącym z jasnych promieni
królewskim łabędziem pięknym w obrazie malowanym oku w majestaty.

Płochą sarną wdzięku z tańczącego baletem z ruchem w te idące kroki
jak z piór pawich wachlarz iluzjion palety pędzla kolorami ogonem z tęczy,
czy jesteś istotą,czyś aniołem chodzącym,dla piękności z powabu,mnie kusi
upiłaś winem sypiąc lubczyk potajemnie,w tych delicjach zamieszałaś w nektary.

W skroniach twoich wianek oplatało wszelkie kwiecie pachnące,co tak wabi
w tym balu zwabiłaś motyla skrzydłom-w te zapachy fluidowe,do raju w zaloty
złapałaś w sidła z pożądaniu głodnej utęsknionej,dla pieszczoty z siły ciału miłości
motyl zapomniał o lataniu w tej nocnej poświacie oddawał się kochaniu i upajał cały.

Księżyc gwiazdą płakał,ze szczęścia noc płaszczem otuliła w dwie poduszki
gdzieś kukułka się odezwała z głosu-wróżyła temu szczęściu brzęczały i monety
rzeki miodem i mlekiem pływały w tych ogrodach ukryte,przed oczami wścibskich ludzi,
nawet boski Orfeusz zapomniał śpiewać w potędze swojej sztuki stracił głos i pogubił rymy.



Do konkursu na wiersz o miłośći-sonda-polecam.