„płacz nad mlekiem”

[Madlen ka]

na szynach ze świstem pociągu unoszą się kłęby myśli
samobójców ludzi z budek i studentów pośrednio matek z dziećmi
we mgle ktoś zatoczył serce opadło na płatkach łzawego dnia
wykipiałe mleko idiotycznie oddaje sytuację
herbata pobudza nie wyciszając
tylko z nadchodzącym snem słychać podmuch wciąż krążącej
bliskości
jeden krok od szaleństwa
obrazy same wyrywają się spod pędzla zamalowując nastroje
to takie proste złamać uczucia lecz nie takie proste znosić noce
na ustach kożuch
w głowie nadzieja

teraz wiesz że pastele dni łączy się nie z węglem słów jak to robiłeś