Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

erotyk

Wieczorem w pustej łazience nad zlewem
ścieram przy użyciu środków chemicznych
intensywny makijaż z mojej twarzy,
makijaż, który idealnie wkomponowany
gdzieś pomiędzy kolory moich oczu i włosów
przez cały dzień uwodził ciebie.
W międzyczasie zrywam tipsy z paznokci.
Potem zaczynam rozbierać się powoli,
zdejmuję najpierw elegancie ubrania
takie delikatnie-erotyczne jak lubisz najbardziej.
Zdejmuję też koronkową bieliznę i pończochy,
które tak bardzo działają na twoją wyobraźnię.
Wreszcie jestem naga; wtedy idę pod prysznic,
woda zmywa z mojej skóry zapach perfum,
te wszystkie bardzo drogie balsamy i kremy,
te które powodują, że chcesz mnie smakować, dotykać i pieścić.

Teraz dopiero mogę stanąć przed lustrem.

Teraz dopiero,
mogę ocenić czy rozstępy, zmarszczki i fałdy tłuszczu
zdobyły sobie nowe tereny dotąd dla nich niedostępne.
Teraz dopiero,
mogę przeanalizować dokładnie linie blizn
pamiątek po kolejnych niezbędnych operacjach.
Teraz dopiero,
mogę dłonią dotknąć delikatnej bezwłosej skóry głowy
nagle pozbawionej ochrony jaką stwarza (jej na co dzień) peruka.
Teraz dopiero,
mogę spojrzeć na jedyną pierś jaka mi pozostała
ostatnią namiastkę, dumnej niegdyś kobiecości.

Wiem, już nie jestem taka piękna jak jeszcze kilka godzin temu.

Ty czekasz na mnie w pokoju obok,
w pokoju panuje półmrok,
w pokoju panuje upał,
leżysz nagi.

Taki pewny siebie i dumny, że znowu odniosłeś sukces.

(tylko)

Co zrobisz gdy wejdę i zapalę światło?
Co zrobisz gdy stanę przed tobą naga?
Co zrobisz gdy każe tobie dotykać
moich blizn, rozstępów;
moich zmarszczek i fałd tłuszczu?
Co zrobisz gdy okaże się, że choroba
skonsumowała moje włosy,
skonsumowała moje piersi?

CO ZROBISZ?

Czy nadal będziesz chciał się kochać?
Czy po prostu ubierzesz się, odwrócisz i wyjdziesz?

Opublikowano

Bardzo refleksyjne...bardzo...aż mnie ciarki przeszły...często nie potrafimy stanąć przed drugim człowiekiem twarzą w twarz pokazać jacy jesteśmy..,jestesmy mistrzami własnych kreacji....zdumiewająco perfekcyjni w kamuflowaniu tego czego nie chcemy pokazać...a później?...są rozczarowania?...a przecież chodzi tylko o akceptację...ja akceptuję Twoją poezję...na pewno!

Opublikowano

ten wiersz ma coś w sobie.. przekazuje ważną prawdę.. nasz wygląd jest dla nas najważniejszy.. zrobimy wszystko by być pięknymi ale zapominamy że są chwilę kiedy przed innymi ludźmi staniemy nadzy.. i cała prawda wyjdzie na jaw.. to tyczy się nie tylko wyglądu ale także naszej inteligencji, którą się chwalimy tak na prawdę będąc głupimi.. w takich sytuacjach również będzie moment w którym pokażemy się innym tacy jakimi jesteśmy naprawdę..

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Migrena Migreno, proszę... czy Ty chcesz, żebym wzleciała z gęsią skórką aż nad Cuzco? Nie pisz tak pięknie bez ostrzeżenia! Bo jak kobieta ma normalnie funkcjonować, kiedy Ty zamieniasz brak w obecność, a każde słowo w szept przy uchu? Chcesz żebym umarła ze wzruszenia?
    • "A mieć własne poglądy i mieć własne zdanie - to dwie różne sprawy."   Filozof Łukasz Jasiński 
    • "I nigdy nie wierz ludziom, którzy żyją w wykreowanej rzeczywistości, wrzucają innych do jakiegoś worka politycznego, oceniają innych na podstawie plotek i wywierają zakulisową presję."   Filozof Łukasz Jasiński 
    • Jak zawsze ciekawa historia Twojej rodziny i małej ojczyzny. Nie rozumiem tego:  "pomiędzy chrześcijan a Rusi granice". Rus była chrześcijańska od 988 roku.  Pozdrawiam  
    • Zamykam za sobą Polskę. Zostawiam cię  w powietrzu – które pachniało tobą, zimą z twoich dłoni i kawą, którą piłaś, jakby każda filiżanka mia­ła w sobie sens życia. Cuzco – mówią, że tam serce świata. Ale moje zostało przy tobie, przy twoim łóżku, w tej małej przestrzeni między poduszkami, gdzie śmiałaś się, że chowasz sny. Tutaj lamy patrzą obojętnie. A ja patrzę w niebo i widzę twoją szyję – jak wtedy, gdy odwracałaś się niespiesznie, jakbyś wiedziała, że za chwilę cały świat się zatrzyma, bo ty spojrzysz. Piszę do ciebie listy myślami. Kartkami są ściany hostelu, atramentem – mój brak ciebie. Każdy dzień tu to jedno twoje imię, którego nie mówię głośno, żeby nie oszaleć. Cuzco jest piękne. Ale ty jesteś piękniejsza – i to nie jest fraza. To desperacja. To jak powiedzieć: „Niebo bez ciebie nie świeci, tylko  milczy światłem.” Wracam. Nie wiem kiedy. Ale wracam do ciebie – nie do kraju, nie do miasta. Do ust. Do szeptów o trzeciej nad ranem. Do tych spojrzeń, co mówiły wszystko, zanim zdążyłem zapytać. Czekaj. Albo nie czekaj – tylko żyj. A ja będę wracał w każdym śnie, aż naprawdę wrócę. I wtedy Cuzco będzie tylko nazwą, a ty – całym kontynentem, którego nigdy nie opuszczę. wiersz napisany kiedyś... dla kogoś.    
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...