Dama w czerni

[Elhana Hartnett]

Do twarzy Jej w tej czarnej sukni
i z cyprysu kwiatem w dłoni,
gdy z poszarpanymi nerwami
idzie pewnym krokiem w tłum – dumnie,
by zaistnieć w tłumie.

Do twarzy Jej w tych sińcach pod oczami,
w chustce na głowie bez włosów-po chemii
z bliznami na policzkach
i z przekrwionymi oczami
po burzliwej nocy, nad ranem.

Lubię kolor Jej skóry,
taki sino - szary
i twarz bez wyrazu, zawsze taką samą
niczym zdmuchnięta świeca,
kiedy jest, a tak, jakby Jej nie było,

I lubię Jej uśmiech zniekształcony,
o każdej porze cierpienia,
gdy się podnosi, by znowu upaść,
jak Syzyf toczy swój kamień,
zakuta w kajdany ciemności.

Przychodzi znienacka, nieproszona,
Kosi ciała niezliczone, uwalnia dusze,
zabiera nam słońce stąpając po ziemi,
wlecze się za nią echo Jej przeszłości-
to Ona - dama w czerni – niewolnica Thanatosa.