Dokąd my idziemy?

[Lilianna Szymochnik]

Już czas wyjść z krainy tego zwid czaru
stąpnąć z kroku realnie ziemi tego czasu
z faktu prawdy rzeczywistości nie morału,
nie bajki z wiersza płynącego i wymysłu.

Ukazać,ten świat w obiektu z teraźniejszości
a nie błądzić w snach miłosnych z perypetii
nie bawić się w teatrzyki i szmaciane kukiełki
basta?-najwyższy czas zmienić nasze rade myśli.

Miłość nie jedno imię ma?-wszak!..to!..w miliony
niech nasza wyobraźnia odrzuci wszelkie wymysły
spojrzy z innej perspektywy,w te obrazy panoramy
z myśli zakreśli inne słowa z litery i w te rymu wersy.

Dokąd idziemy najwyższy czas,to wszystko raz zmienić
szukamy,błądzimy w ostępach,a przed nami o przyszłość
czary mary zjawy duchy i ta wciąż przykładowo!..miłość
zawsze obecna z Amorem strzały zawsze leci sercu gość.

Czy tylko jedno w głowie myśli,ta natrętna wam mąci
młodzieży z popędu z tej żądzy,idzie wszystko,dla poezji
rozładowuje tutaj swoje żale i bóle komu twoje smutki?
czy to jedyny sposób?-ucieczki i pociechy-brednie poeci.