Uwierz w ducha natury

[Lilianna Szymochnik]

Z potokiem rwącym pływała myśli,tak moja
odbijała z oblicza twarzy,jak zwierciadło
szperała,po sercu porywało wszędzie i ciało
biegł płynący czas a marzenie rade zapomniało.

Dokądś porwane z duszy prądom szeptało w słowo
zanurzyło się w kąpieli słońca uszom nuty grało
w jakimś lotem jawy realiom,gdzieś i odleciało
przybierało w postacie osoby w szaty moje oko.

Igrało uśmiechem błogą w zabawiało grą i bawiło
w obrazy kolorowej tęczy w pędzel farby maczało
wszędzie było mnie pełno,choć siedziałem blisko
z orbitami zmysłów w kosmosie dalekim i krążyło.

W głowie jak młyńskim kołem skrzydłom zawirowało
mąciło w tłumie ogromnym cele osobliwe wybierało
ścieżką otwartych dróg jedynej,tej jednej szukało
gdzie nie było?-słów brak a i dalej,tak mnie porwało.

Myśli szybka światła z lustrem toni widoki,to odbijało
w jakieś wizji przekazy mojej myśli słowa mi rzucało
w jakies hipnozie zapatrzonego punktu wpatrzony jednego
z otwartymi oczom.jak zającowi,niby czuwając-nie spało.

Lecz dźwięki słyszałem dobiegające uszom,coś?-szperało
w mocnej zadumie realiom dnia śniło,ale w sen,nie zapadło
jakby w ziemia się ruszała w rzeczywistym fakcie,to żyło
cud ni zjawisko odeszło?-jak i przyszło,to nagle i szybko.

Wszystko wróciło miejscu w jasności jakby z wodą spłyneło
wracałem z podróży do rzeczywistości z lądu,tak dalekiego?
co mi kazało,tam odejść,co to było?-odpowiedzieć mi trudno
będzie,to moją zawsze zagadką tajemnicy z natury dziwu było.