Poranek

[Monika D.]

Rozdzielił się świat
na pół horyzontem,
pasmem w oddali
złocistym jak słońce,
wylał się z niego
ogień czerwony,
prysnął na ziemię
jak wulkan wzburzony.
Zbudził ze snu
dzień całkiem nowy,
mrok nocy zmienił
W blask purpurowy.
Zakotłowały się chmury,
zmieszały z płomieniem
cienie się rozmyły,
i spadły na ziemię.
Zdeptał je wiatr,
rozwiał ciemności,
rozebrał słońce
z swej tajemniczości.
Wreszcie jak codzień
bez wzruszeń końca
rozbudziła ziemię
smuga wschodzącego słońca.

[asiula 17]

wiersz mi się podoba.. dużo środków stylistycznych: metafor, epitetów, porównań.. przy czytaniu od razu przypomniały mi się opisy przyrody w "Panu Tadeuszu" A. Mickiewicza.. ogólnie wiersz oceniam na plus... pozdrawiam

[Monika D.]

Dziękuję za szczery komentarz i również pozdrawiam :) ciesze się,że czytając mój wiersz przyszło Ci na myśl tak wielkie dzieło jak ''Pan Tadeusz''. To bardzo duży komplement dla mnie. :)