Monika D.

...nikt o mnie nie pyta nie zapyta nie woła nikt nie pamieta nie zapamieta zapomni może ktoś wspomni nikt nie pomyśli nie myśli o mnie pogubi myśli zgubi zagubi nie znajdzie nie odnajdzie w nich mnie...

Nie współczuj to nieprawda to nie dzieje się tutaj Nie pocieszaj ja nic nie czuję łzy więcej rozumieją niż ja Moje uszy tylko ciszę dziś słyszą żadne słowo nie padnie z niczyich ust ból głowy zabija myśli nie ma nic pustka dokoła Nie można tak odejść Nie znika się tak poprostu życie nie trwa tak krótko to niemożliwe...

Bardzo mi się podoba. Czytałam wiele razy i zapewne jeszcze nie raz przeczytam. A wers ''czyż to nie ludzkie'' uważam, że jest bardzo potrzebny. Ja również odnajduję w tym wierszu swoje uczucia. Może dlatego stał mi sie tak bliski. Pozdrawiam.

Dziękuję za szczery komentarz, na jakich mi bardzo zależy. Postaram sie stosować do rad :P Też jestem tu nowa. Pozdrawiam.

Dziękuję za szczery komentarz i również pozdrawiam :) ciesze się,że czytając mój wiersz przyszło Ci na myśl tak wielkie dzieło jak ''Pan Tadeusz''. To bardzo duży komplement dla mnie. :)

brudnymi dłońmi dotykam samotności koniuszkami palców dosięgam ledwie skrywanej wyobraźni zataczam koło nad marzeniami by jeszcze raz z hukiem spaść w sam środek rozczarowania nie ufrunę już wyżej dławiąc się myślami wygrzebię się na nowo by raz jeszcze nazwać siebie winną

Rozdzielił się świat na pół horyzontem, pasmem w oddali złocistym jak słońce, wylał się z niego ogień czerwony, prysnął na ziemię jak wulkan wzburzony. Zbudził ze snu dzień całkiem nowy, mrok nocy zmienił W blask purpurowy. Zakotłowały się chmury, zmieszały z płomieniem cienie się rozmyły, i spadły na ziemię. Zdeptał je wiatr, rozwiał ciemności, rozebrał słońce z swej tajemniczości. Wreszcie jak codzień bez wzruszeń końca rozbudziła ziemię smuga wschodzącego słońca.

Codzień Cię szukam W promieniu słońca, który mnie budzi W deszczu spływającym po mej duszy W odbiciu moich oczu w lustrze Ale nie ma Cię tam... Odgarniam włosy Może między nimi się skryłeś Zamykam oczy Może pod powiekami Cię ujrzę Może między palcami umykasz mi codzień Zaglądam pod każdy liść Wpatruję się w wodę może zanurzony w niej Czekasz aż w nią spojrzę Szukam między płatkami róży Z głową w chmurach chodzę Rozdmuchuję obłoki Lecz tam też Cię nie ma ... Łzy moje spadają z nieba Może razem z nimi spadniesz i Ty By w końcu orzeźwić moją twarz Ostudzić żar pragnienia Wypełnić pustkę w mym samotnym sercu