Stacja I

[Albert Rieger]

Lacja, córka Tuliusza, prosta ogrodowa
prawdę wymawia z własnej, niewzbudzonej woli
jako w piątek stracony żydowski konował
osądzony, od śmierci tragicznie nie wzbronił

„dziecko bez zębów, zapłakane gorzko dyszy
złapano na uczynku najgorętszym z wszystkich
bo zginął wafelek z oddziału słodyczy
i wytrute w akwarium nie pływają rybki

młodzieniec w zielonym, podartym ubraniu
nie pamięta jedności wspólnoty swych żeber
oko się wylało przez ręce nieznanych
został tylko z wrośniętym kryptonimem ‘Weber’

kartki żółtego papieru, a litery z maszyny
niedbale rzucone na spaloną łuskę
niewygoda cisnąca a ten paproch przybył
już czas położyć wielebnego Popiełuszkę”

zakończone zeznanie, opłukane już ręce
ostatnie spojrzenie i odejść za zbrojami
za progiem pytanie wyrzucone na prędce
„Jak żyje Ten brodaty? – On na śmierć skazany!”