Podlaskie dróżki (lato)

[I.K.]

Lepiej jest obuć obnażone stopy
bo żarem pali choć na wpół trawiasta,
a pośród perzu pokrzywa porasta
i oset leży co zgubił się z kopy.

Po prawej żyto chabrami usiane,
po lewej owies dojrzewa złocisty.
Na starej wierzbie promienie zawisły
grzejąc w dwóch gniazdach jaja nakrapiane.

Bo ptak się spłoszył, uciekł przestraszony,
zatoczył koło i zawzięcie kwili,
że przeszkadzają w tak doniosłej chwili.
Pragnie przegonić z wierzby czarne wrony.

Dróżką wśród pola przejść się warto czasem
spokój tu błogi, cichość, ukojenie.
U jej początku trzy wielkie kamienie,
zakrętów kilka i koniec pod lasem.

[Piotr_Jasiński]

Kolejna dróżka do kompletu.
Będzie jak znalazł.
Piozdrawiam

[Dotyk]

kapitalny.
Czemu tutaj?

[Dotyk]

najczystsza liryka i wiersz o czymś.

[Ewa_Kos]

Proszę go nie odchudzać czasem:))) Pozdrawiam z plusem:)) EK

[M._Krzywak]

Z zachwytem.
Pozdrawiam.