Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

CZ.5

Bill Parker uważał się za nader przystojnego. Jeździł swoją ciężarówką i uśmiechał się uwodzicielsko z okna kabiny do wszystkich panienek na ulicy od trzech lat. Tyle bowiem czasu miał tą parszywą pracę. Tylko siedzenie za kierownicą. Najgorsze, że jego jedynym towarzyszem był ten monstrualny Guy, zwany Szafą. Tak też wołał go Bill, najczęściej wtedy, kiedy był bardzo zły.
-Hej, Szafa, sprężaj tyłek! Mamy jeszcze kilka objazdów! Nie będę na ciebie czekał, gigancie!
Wielki mężczyzna, ściskając w olbrzymich ramionach komódkę, mruknął coś pod nosem. Było już ciemno, a faktycznie mieli porozwozić meble do kilku dzielnic. Wszystko szłoby szybciej, gdyby Bill wspomógł Szafę w przenoszeniu. Wolał jednak oglądać swoje paznokcie i grzać silnik ciężarówki w oczekiwaniu na mężczyznę. Szafa właśnie wrócił, aby dalej wyładowywać meble z przyczepy. Rzucił Bill’emu krótkie, groźne spojrzenie.
-Ale się obijasz, Parker!- warknął, zaciskając pięści, aż na muskułach ukazały się drobne żyłki. –Popracowałbyś trochę, gamoniu!
Bill wychylił się przez okienko kabiny i odkrzyknął mężczyźnie, że nie będzie słuchał takiego ptasiego móżdżka i idioty.
-Sam jesteś kretyn, Parker.
-Ty… ty…- Bill’emu zabrakło słów. –Wywalam cię!- ryknął w końcu. Szafa prychnął i uniósł oczy ku niebu.
-Ty wielki, łysy mamucie!- dawał upust swoim emocjom Bill. –Kapuściany łeb! Łysa pała!
O dziwo, Szafa nawet na niego nie spojrzał. Wlepił wzrok w nieboskłon, jakby obserwował coś uważnie. To tylko dodało oliwy do ognia. Bill walnął pięścią w klakson.
-Myślisz, że jesteś taki super, bo masz metr osiemdziesiąt i mięśnie jak Stalone?! Ile sterydów łykasz, żeby wyglądać jak maszyna do zabijania!?
Szafa nadal nie zwracał na niego uwagi. Bill aż gotował się ze złości.

W jednej chwili coś z hukiem uderzyło o sztywny materiał pokrywający ciężarówkę. Tkanina pękła i wszystko zapadało się do środka, na zamówione meble.
-Cholera!- Bill jednym susem znalazł się przed kabiną, chcąc obejrzeć szkody. Od każdego uszkodzenia tracił pięć dolców wypłaty. Kilkanaście zadraśnięć, nawet małych rysek, i może pożegnać się z wypłatą do końca roku…
O dziwo Szafa już był w środku i przedzierał się przez zwały brudnej tkaniny, jakby czegoś szukając.
-Hej, gigant, nie uszkodź czegoś!- zawołał Bill.-Te sprzęty są droższe niż…
Urwał w pół słowa, zobaczywszy to, czemu już od dłuższej chwili przyglądał się Szafa.
Na zarwanej, mahoniowej kanapie, która kosztowała pewnie sporo, leżała dziewczyna. Szafa ostrożnie dotknął jej dłoni.
-Żyje…
Otworzyła oczy, omiotła ich twarze błędnym spojrzeniem. Spróbowała się podnieś. Jęknęła rozdzierająco.
-Ostrożnie.-poradził cicho Szafa. Nie usłuchała. Uniosła się na ramieniu. Z ust wydobył jej się zdławiony krzyk. Na bluzce wykwitły czerwone plamy krwi.
-Dzwoń po karetkę!- rozkazał stanowczym głosem Szafa. Bill stał, wmurowany w ziemię, nie mogąc wydusić słowa.
-Spadła z nieba?- wychrypiał.
-Z okna… No, dzwoń!
Dziewczyna zaczynała tracić przytomność. Szafa poklepał ją po policzku.
-Nie zamykaj oczu, mała!- poprosił cicho.
-Anthony…-zemdlała.



Cz.6

Zbliżył się do okna. Wszędzie były myśli. Otaczały go ciasno, aż nie potrafił odnaleźć tej jednej, właściwej i pożądanej. Delikatnie dotknął odłamków szkła rozrzuconych po parapecie, z drobnymi kroplami krewi. Wytężył zmysły… Te naturalne i nadprzyrodzone.
Gniew. Wielki gniew. Wielka nienawiść. Zabić! Zabić! Strach! Zobaczyć strach i zabić!
Podniósł się gwałtownie. Potarł jasne, przecinane czarnymi pasmami włosy. Gdzie jesteś, Neil, pomyślał. Przejechał otwartą dłonią po ramie okna, nie zważając na drzazgi wbijające się w skórę. Co się stało, Neil? Co się stało? Gdzie się podziałaś? Jak mam ci pomóc…?
Skok. Obrót. Niebezpieczeństwo. Szybko. Szybciej! Szybciej! Za wolno… Uciekać? Uciekać! Drzwi? Nie…Okno?.......... Trzecie piętro. Dziesięć metrów. Betonowy parking. Niebezpieczeństwo! Skacz! Skacz, Neil!
Przeraźliwą ciszę zakłócił dzwonek telefonu.

-Czy mam przyjemność rozmawiać z panem Weis’em?- Anthony przytaknął smętnie. Wyskoczyła z okna… Uciekała. Ale żyje. Czuł ją, jak ciepły ogień świecy, jej myśli, płynące niczym wosk wciąż i nieustannie, aż płomień nie zgaśnie.
-Moje nazwisko Radcllif. Jestem kamerdynerem Edwarda Soul’a, pańskiego przyjaciela. Mój mocodawca prosi o spotkanie…
Zaschło mu w ustach. Edward Soul? Czego znowu ten chciał od niego?
-Halo? Jest pan tam jeszcze?
-Oczywiście…- odpowiedział.
-Jak już powiedziałem, panu Soul’owi zależy na pańskiej wizycie. Jest pan pilnie wyczekiwany przez…
Odbiegł myślami od rozmowy. A co z Neil?
-Kiedy mogę przyjechać?- spytał tylko, przeczesując dłonią włosy. Kamerdyner mlasnął po drugiej stronie telefonu.
-Kiedy będzie miał pan czas. Ale… jak najprędzej.
Coś w głosie mężczyzny obudziło czerwoną lampkę w głowie Anthoniego. Czyżby Edward Soul, ten pozbawiony skrupułów szlachciura, multimilioner bez serca, skąpiec i kobieciarz, naprawdę potrzebował jego pomocy?
Nim zdążył się podnieś poczuł…ją. Wzywała go. Wyraźnie. I nagląco. Przed oczami zawirowały parawany wokół łóżek, sterty bandaży, kroplówki, welfron wbity w skórę, wokół którego utworzył się już zielono-fioletowy siniak. Zobaczył schylającą się, czarnoskórą pielęgniarkę w bieli, która ruszała bezgłośnie szerokimi wargami. Przed oczami stanął mu zaśniedziały, srebrny łańcuszek w chudych palcach. Palce przesunęły się wzdłuż szerokich oczek i ujrzał zawieszkę na końcu. Pokurczony korzeń. Dla niewprawnego oka wyglądał jak korzonek imbiru. Ale on wiedział. Znał tylko jedną osobę, która nosiła alraunę na szyi. Wiedział już, gdzie jest Neil…

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
  • Ostatnio w Warsztacie

    • Pani Dyrektor ogłosiła, że na Wigilię zostaną zaproszeni najlepsi maturzyści z ostatnich dwudziestu lat. Jak się okazało było to zaledwie kilka osób. Inicjatorem okazał się tajemniczy sponsor, który opłacił catering szkolnej Wigilii i DJ"a pod tym jednym warunkiem...

      Frekwencja dopisała, catering i DJ również stawili się punktualnie.

      Na początku był opłatek, życzenia, kolędy a później, no a później, to trzeba doczytać.

       

      Na scenę wyszła pani Krysia, woźna, która za zgodą pani dyrektor miała zaśpiewać Cichą noc. Pojawiła się umalowana, elegancka w swojej szkolnej podomce i zaczęła śpiewać, ale nie dokończyła, bo ujrzała ślady błotka na parkiecie. Oj, się zdenerwowała babeczka, jakby w nią piorun strzelił. Trwała ondulacja w mig się wyprostowała i dziwnie iskrzyła, jak sztuczne ognie. Przefikołkowała ze sceny, czym wywołała konsternację zgromadzonych, bo miała około siedemdziesiątki i ruszyła w stronę winowajcy. Po drodze chwyciła kij od mopa z zamiarem użycia wobec flejtucha, który nie wytarł porządnie obuwia przed wejściem. Nieświadomy chłopak zajęty gęstym wywodem w stronę blondynki otrzymał pierwszy cios w plecy, drugi w łydki i trzeci w pupę. Odwrócił się zaskoczony i już miał zdemolować oprawcę ciosem, gdy na własne oczy zobaczył panią Krysię, woźną, złowrogo sapiącą i charczącą w jego stronę i zwyczajnie dał nogę.

       

      – Gdzieeee w tych buuutaaach pooo szkooole?! Chuuliganieee! – Ryknęła Pani Krysia i jak wściekła niedźwiedzica rzuciła się w pogoń za chuliganem.

       

      Zgromadzeni wzruszyli ramionami i wrócili do zabawy. DJ, chcąc bardziej ożywić atmosferę, puścił remiks „Last Christmas”, od którego szyby w oknach zaczęły niebezpiecznie drżeć.

       

      Wtedy to się stało.

       

      Wszystkich ogarnęło dzikie szaleństwo. No, może nie wszystkich, bo tylko tych, którzy zjedli pierniczki.

      Zaczęli miotać się po podłodze, jakby byli opętani. Chłopcy rozrywali koszule, dziewczęta łapały się za brzuszki, które błyskawicznie wzdęły się do nienaturalnych rozmiarów. Chłopięce klatki piersiowe rozrywały się z kapiszonowym wystrzałem i wyskakiwały z nich małe Gingy. Brzuszki dziewcząt urosły do jeszcze większych rozmiarów i nagle eksplodowały z hukiem, a z ich wnętrza wysypał się brokat, który przykrył wszystko grubą warstwą.

      Muzyka zacięła się na jednym dźwięku, tworząc demoniczny klimat.

       

      Za to w drzwiach pojawił się niezgrabny kontur, który był jeszcze bardziej demoniczny.

      Sala wstrzymała oddech, a Obcy przeskoczył na środek parkietu szczerząc zęby, na którym widoczny był aparat nazębny.

       

      – Czekałem tyle lat, żeby zemścić się na was wszystkich!

       

      – Al, czy to ty? – zapytał kobiecy głos.

       

      – Tak, to ja, Al, chemik z NASA. Wkrótce na Ziemi pojawią się latające spodki z Obcymi, którzy wszystkich zabiją.

       

      – Chłopie, ale o co ci chodzi?

      – zapytał dziecięcym głosem ktoś z głębi sali.

       

      – Wiele lat temu na szkolną Wigilię upiekłem pyszne pierniczki. Zostały zjedzone do ostatniego okruszka, ale nikt mi nie podziękował, nikt mnie nie przytulił, nikt nie pogłaskał po główce, nikt mnie nie pobujał na nodze. Było mi przykro. Było mi smutno. Miałem depresję!

      Nienawidzę was wszystkich!

       

      Tymczasem na salę wpadła pani Krysia, woźna, kiedy zobaczyła bałagan, dostała oczopląsu, trzęsionki, wyprostowana trwała ondulacja stała dęba i zaryczała na całą szkołę:

       

      – Co tu się odbrokatawia!

       

      – Ty, stary patrz, pani Krysi chyba styki się przepaliły. – Grupka chłopców żartowała w kącie.

       

      Pani Krysia odwróciła się w ich stronę i poczęstowała ich promieniem lasera. To samo zrobiła z chłopcami-matkami małych Gingy i dzięwczętami, które wybuchły brokatowym szaleństwem.

      – Moja szkoła, moje zasady! – krzyknęła pani Krysia, woźna.

       

      Na szczęście nie wszyscy lubią pierniczki.

       

      Maturzyści, zamiast uciekać, wyciągnęli telefony. To nie była zwykła Wigilia – to była `Tykociński masakra`. DJ, zmienił ścieżkę dźwiękową na „Gwiezdne Wojny”.

       

      Grono pedagogiczne siedziało na końcu sali, z daleka od głośników DJ'a, sceny, całego zamieszania i z tej odległości czuwali nad porządkiem. Nad porządkiem swojego stolika.

       

      Później Pani dyrektor tłumaczyła dziennikarzom, że Wigilia przebiegła bez zakłóceń, a oni robią niepotrzebny szum medialny.

       

      Nie wiadomo, co stało się z chemikiem z NASA, ale prawdą było, że pojawiły się spodki, ale nie z UFO, tylko na kiermaszu świątecznym, które każdy mógł dowolnie pomalować i ozdobić.

       

      Pani Krysia, woźna, okazała się radzieckim prototypem humanoidów - konserwatorów powierzchni płaskich.

       

      To była prawdziwa Tykocińska masakra, która zaczęła się niewinnie, bo od...

       

      Wesołych Świąt!

       

       

  • Najczęściej komentowane w ostatnich 7 dniach



  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • BITWA MRÓWEK   Pewnego słonecznego dnia wracałem do domu z grzybobrania. Obszedłem jak zwykle swoje ulubione leśne miejsca, w których zawsze można było znaleźć grzyby, lecz tym razem grzybów miałem jak na lekarstwo. Zmęczony wielogodzinnym chodzeniem po pobliskich lasach w poszukiwaniu grzybów i wracając z mizernym rezultatem nie było powodem do radości i wpływało negatywnie na ogólne samopoczucie. Pogoda raczej nie dopisywała i tutaj mam na myśli deszczową pogodę, lecz nie można było tego nazwać suszą. Wiadomo jednak, że bez deszczu grzyby słabo rosną albo wcale.  Grzybiarzy również było niewielu co raczej nikogo nie może zdziwić podczas takiej pogody. Wracałem więc zmęczony i z prawie pustym koszykiem, a że do domu było jeszcze kawałek drogi, postanowiłem odpocząć sobie przysiadając na trawie, która dzieliła las z drogą prowadzącą do domu. Polanka pachniała sianem, a świerszcze cały czas grały swoją muzykę, tak więc po chwili zapadłem w drzemkę.  Słońce przygrzewało mocno, a w marzeniach sennych widziałem lasy i bory obfitujące w przeróżne grzyby, a wśród nich prym wiodły borowiki i prawdziwki, były tam również koźlaki, osaki, podgrzybki, maślaki i kurki.  Leżałem delektując się aromatem siana czekającego na całkowite wysuszenie, a przy słonecznej pogodzie proces ten był o wiele szybszy. Patrząc w bezchmurne niebo nie przypuszczałem, że za chwilę będę świadkiem interesującego, a nawet fachowo mówiąc fantastycznego widowiska.  Wspomniałem już, że w pobliżu polanki gdzie odpoczywałem przebiega piaszczysta leśna droga i właśnie na niej miało odbyć się to niesamowite widowisko. Ocknąłem się z drzemki i zamierzałem ruszać w powrotną drogę do domu, gdy nagle zobaczyłem mrówki, mnóstwo czarnych mrówek krzątających się nieopodal w dziwnym pośpiechu. Postanowiłem więc pozostać ukrywając się za pobliskim drzewam obserwując z zainteresowaniem poczynania tychże mrówek. Słońce powoli chyliło się ku zachodowi. Mrówki gromadziły się na tej piaszczystej drodze i było ich coraz więcej, lecz bardziej zdziwiło mnie co innego w ich zachowaniu. Zaczęły ustawiać się rzędami, jedne za drugimi, zupełnie jak ludzie, jak armia szykująca się do bitwy. Zastanawiałem się po co to robią, ale długo nie musiałem czekać na wyjaśnienie zaistniałej sytuacji, ponieważ właśnie z drugiej strony drogi zobaczyłem nadchodzące w szyku bojowym masy czerwonych mrówek. Cdn.       *********************************
    • Plotkara Janina, jara kto - lp.   Ma tara w garażu tu żar, a gwara tam.   To hakera nasyła - cały San - areka hot.   Ma serwis, a gra gar gasi, wre sam.   Ima blok, a dom - o - da kolbami.   Kina Zbożowej: Ewo, żab zanik.   Zboże jeż obzikał (kłaki).   (Amor/gęba - babę groma)   A Grażyna Play Alp, anyż arga.   Ile sieci Mice i Seli?   Ot, tupiąca baba bacą iputto.                      
    • Ma mocy mało - wołamy - co mam.    
    • Kota mamy - mam, a tok?  
    • A ja makreli kotu, koguta lisi Sila. -  tu go kuto  kilerka Maja.          
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...