jeśeń

[Konrad Ciok]

deszcz wymył wszystkie dziwne zdania
wypisywane przeze mnie na asfalcie.
stawy przybrały. gadamy tuż przed domem,
z którego jedno co pamiętam, to obskurny czajnik,
a drugie, to dziurawa pierzyna, na której sypiały koty.

w słońcu migoczą fragmenty szkła kaleczące ziemię;
odłamki szyb wymalowanych plakatówkami. ---
zaludniam teren nieco dalej; puste miejsca
z blaszanym powietrzem. punkty zawierające nazwy –
pozbawione znaczeń.

pocztówki i listy wpycham do skrzynki przy kapliczce.
dochodzą zanim zdążysz zasuszyć liście.
zawsze nadzwyczaj aktualne; nieskończenie moje...

drogą jedzie listonosz z brydżowym w garści.
nieprzytomny, gładzi przypalone wąsy.
drogą jedzie listonosz, który piję w pracy i dręczy psa.

żegnamy się z uśmiechem.
mijam „Otella” i cmentarz.
robię znak krzyża. staję sobie

w gardle.

[e-m-e-m]

całkiem zgrabny ten wierszyk i nawet ten błąd w tytule
pasuje jak ulał ! :]

Pozdrawiam