Brak tytułu (jeszcze nie nadałam)

[Dominika_Stara]

" "

Rozdział 1 " Ania i Maja "

Maja podeszła do okna . " Gdzie ona się podziała ? " - pomyślała . Zaczęła
krążyć po pokoju . Spojrzała na otwartą gazetę z opowiadaniami . Lubiła
czytać .
- Dryń - dryń ! - rozległ się dzwonek .
- Ania ? - zapytała Maja
- Tak
- Gdzie byłaś przez te pół godziny ?
- Musiałam jeszcze odrobić lekcje .
- Aha . To choć . Mój tata będzie za godzinę . Miałyśmy pójść do " Norki "

* * *
Długie włosy Ani powiewały na wietrze . Trzeba jeszcze tylko przejść przez
wzgórze . Zachód słońca oglewał dwie smukłe postacie idące ku małej jaskini .
- Kiedy będziemy wracać ?
- Przecież dopiero idziemy .
Tak wyglądała cała ich rozmowa . Weszły do " Norki " , którą popularnie
nazywano " Jaskinią Waniki " , czyli jedyną jaskinią w ich mieście . Zapaliły
leżące w kącie świece . Same je tu przyniosły , kiedy chciały się tu bawić .
Maja wyciągnęła zapałki . Niestety były trochę rozmoknięte . Dopiero piąta
zapłonęła , i zapaliła dwie świece .
- Aniu , zimno ci ?
- A tobie ?
- Bardzo .
- Mi też . W dodatku zapomniałam rękawiczek . - powiedziała Maja
Ania wyjęła z plecaka zeszyt . Zapisywały tam ich wymyślone nazwy , takie
jak np. " Norka " . Było ich tam około dwudziestu .
- Myślisz że mogłybyśmy pójść nad Suchy Strumień i zbadać to miejsce ?
Zobaczyć czy rosną tam Kwiaty Nadzieji ? Przekonać się czy istnieją czary ?
- Tak . Ale musimy to zrobić rano , w sobotę . Wtedy wszyscy śpią . - odparła Ania
- Ale czemu ?
- Boisz się ?
- Hm ... A ty nie ?
- No trochę ... Ale chcesz wiedzieć czy można być Snem ? Bo ja chcę . Możesz
się jeszcze wycofać .
- Nie . Nie chcę . Ale po co tu przychodziliśmy ? I tak musimy już iść . A
jeśli tata się dowie ? Wtedy zabroni nam się przyjaźnić .
- No ... Choć . Faktycznie musimy już iść . Robi się ciemno .
Zgasiły świece , które zapłonęły tylko na dziesięć minut . Ania pożyczyła
Maji rękawiczki . Było ciemno i zostało im dziesięć minut na dojście do domów .
Rozstały się , i Maja pobiegła co sił w nogach do domu . Ojca jeszcze nie było , więc
podeszła do regału z książkami i wyjęła nową książkę pt. " Drogi do Kwiatów Nadzieji " .
Czytała ją chyba piąty raz , aczkolwiek nie nudziła jej się .

Rozdział 2 " Droga do innego świata "

Był sobotni ranek . A raczej sobotni wschód słońca . Maja została dramatycznie
obudzona budzikiem , który musiała wyłączyć - rodzice nie mogli się obudzić . Ubrała
się cichutko i wyszła na dwór . Na linii choryzontu zobaczyła już biegnącą Anię . Była
jej najlepszą przyjaciółką . Pobiegła w jej kierunku . Przywitały się uśmiechem .
- Chodźmy - powiedziała szeptem Maja
Skierowały swe kroki nad Suchy Strumień . Była minusowa temperatura , a dziewczęta
czuły że jest co najmniej -10 stopni . Tym razem jednak przezornie zabrały rękawiczki . Droga do
Suchego Strumienia wiodła przez wąską ścieżkę , rzadko uczęszczaną . Dookoła był las .
- Byłaś tu kiedyś ? - spytała Ania
- No jasne ! - zawołała Maja - Suchy strumień to wąska rzeczka położona na południe od
Cichego Pagórka .
- Napewno ?
- A masz wątpliwości ?
- No ... - zaczęła Ania - wydaje mi się że te wszystkie sny i kwiaty nadzieji ... to jest zbyt
piękne , aby było prawdziwe .
- E tam . Dziś się przekonamy
Las zaczął gęstnieć . Z daleka słyszały ciche szemranie wody . Szły już więcej nie odzywając
się do siebie . Wreszcie stanęły przed wąskim , niepozornym strumieniem .
- To tu ? -zapytała Ania
- Tak - odpowiedziała Maja
- No to szukamy ? W książce " Drogi do kwiatów nadzieji " , pisze " Jeśli lubisz kolor
zielony , kwiaty przybiorą tą barwę specjalnie dla ciebie . Gdy go dotkniesz , zostaniesz
przeniesiony do innego świata , tak dziwnego , że ... przekonaj sie sam . Kwiaty rosną
koło strumieni .
To ostatnie było dopiskiem kogoś , kto wcześniej czytał tą książkę . Dziewczynki nie
rozpoznawały zawijasowatego pisma .
- Ja lubię żółty . Tak ! Są tu żółte kwiaty !!! Choć !!!
- To są kaczeńce . - poprawiła Ania - Ja lubię róż . Patrz , tam rośnie żółtoróżowy kwiat !!!
Dziewczynki z zapałem podbiegły do kwiatu . Rzeczywiście . Był żółtoróżowy .
- Próbujemy ? - spytała Maja
- Złapmy się za ręce . Może droga do innego świata będzie ... no niewiem ... powietrzna ?
- Masz rację . Kto wie co nas czeka ?
Złapały się za drżące dłonie . Obie dotknęły kwiatu i ... nic się nie stało .
- Ej , co jest ? Czy to jest niewłaściwy kwiat ? Przecież ty lubisz różowy , a ja żółty . Dlaczego nic się nie stało ?
- Myślę że te kwiaty nadzieji , sny i czary , są wymyślone . Jakiś autor po prostu sobie z nas zażartował . No bo co ,
inaczej chyba kwiat przeniósł by nas do innego świata .
- Masz rację . Wracajmy do domów .
Dziewczynki zrezygnowane udały się na skróty przez Cichy Pagórek . Odwróciły się ostatni raz , i
dostrzegły pomarańczowy kwiat , ślniący na wszystkie strony , tak mocno , że rozbolały je oczy .
- Czy to ten ? - wyszeptała Ania
- Zawsze możemy spróbować .
Podeszły do kwiatu . Dotknęły go , a jego płatki były delikatne jak jedawb . W tym momencie świat
zawirował im przed oczami , i zostały porwane w podróż .

Rozdział 3 " Kraina Ludzkich Wyobrażeń "

Leciały powietrznym prądem , pełnym kolorów . Nagle wypadły z trasy , w bok , i przewróciły się .
Po kilku długich chwilach Ania podniosła się . Rude włosy Maji leżały nieruchomo . Jej niebieskie
oczy były zamknięte .
Dopiero teraz zauwarzyła gdzie się znajduje . Był to gęsty las . Na prawo było jeziorko , a na
lewo drzewa .
- Maju ... - wyszeptała Ania
- Mmm ?
- Możesz wstać ?
- Tak - odpowiedziała cicho Maja
Ania pomogła Maji . Gdy dźwignęły się na nogi , podszedł do nich osobnik o spiczastych uszach
i ubraniu zrobionego z liści .
- Witamy w Krainie Ludzkich Wyobrażeń ! - powiedział skrzeczącym głosem
- W krainie czego ? - spytała Ania
- Ludzkich Wyobrażeń . Chodźcie , królowa chce was zobaczyć .
- Czy to daleko ?
- Jakieś dwa kwiaty z tąd .
- To znaczy ?
- U was się mówi " Jeden i pół kilometra "
- Maja tam nie zajdzie . Ledwo trzyma się na nogach .
- MaJa tam poleci - oznajmił dziwny osobnik
- No dobrze .
Ten nietypowy człowiek podszedł do jeziorka . Nabrał wody , i wypowiedział niezrozumiałe
słowa . W tej samej chwili nadleciały różowe ptaki z długimi dziobami i zaczęły chłeptać wodę
z jego rąk , której , o dziwo , wystarczyło dla wszystkich . Potem powiedział coś w rodzaju :
- Akru a minki - i wzkazał na zdumione dziewczynki .
Ptaki podleciały do nich i okazały się bardzo duże . Zabrały w szpony Maję i Anię . Leciały bardzo
wysoko , bardzo szybko i bardzo miękko . Wreszcie wylądowały . Dziewczynki stanęły na łące
składającej się głównie z pięknych , pomarańczowo - niebieskich kwiatów .
- To kwiaty nadzieji - oznajmił z dumą ludzik , który jakimś cudem znalazł się obok nich .
- A kim ty w ogóle jesteś ? - Spytała Maja
- Jestem głównym posłańcem królowej i książąt i tak proszę mnie nazywać . Ale jeśli chcecie
wiedzieć jestem leśnym skrzatem o imieniu Limstek .
Limstek zaprowadził ich w głąb łąki . Kwiaty rosły coraz obficiej i były coraz piękniejsze . Wreszcie
zobaczyli pałac , który właściwie wyglądał jak złoty kwiat róży , a na każdym płatku był inny pokój , każdy
o przezieroczystycz ścianach .
- Jak tu pięknie ! - zawołała Maja
- To pałac książęcy . - powiedział posłaniec - jego oficjalna nazwa to " Złota Róża "
- Musimy to dopisać do naszego zeszytu - powiedziała Maja do Ani
- Tak . To dobry pomysł . - roześmiała się Ania
Stały właśnie przed dzrzwiami Złotej Róży . Były zdobione różowymi kwiatami i szkłem .
- Dalej musicie iść same . Królowa chce porozmawiać z wami sama . Ja iść nie mogę . To
rozkaz królowej .
- Do zobaczenia !
- Do zobaczenia !
Ania i Maja weszły do okrągłego korytarza . Zastały tam służbę książąt .
- Czy mam przyjemność z Anią i Mają ?
- Tak , to my .
- Kia i Kai oczekują Was w ostatniej sali . Jeśli pójdziecie tym korytarzem - tu wzkazał na drzwi - i będziecie
wczodzić w każde drzwi na lewo , a ostatnie na prawo , dojdziecie do Sali Środkowej .
- Dziękujemy - odpowiedziały jednocześnie dziewczynki
Podeszły do drzwi wzkazanych przez służbę i zaczęły iść rzędem korytarzy . Cały czas widać było łąkę
z prawej strony i złote drzwi z lewej . W końcu doszły do Sali Środkowej .

Rozdział 4

Maja nacisnęła klamkę ze szkła . Drzwi ustąpiły . A dwie dziewczynki ujrzały najpiękniejszy widok jaki kiedykolwiek
widziały .
Na środku sali stały trzy piękne osoby . Jedna ( a był to Kai ) ubrana była na czerwono , miała blond włosy i srebrną
koronę . Druga ( Była to Kia ) ubrana była na złoto , miała złotą koronę i brąz włosy , a jej oczy były koloru bursztynu .
Trzecia ( Qua ) była ubrana na srebrno , miała niebieskie oczy i srebrną koronę ze szmaragdem .
- Witajcie drodzy goście . - powiedziała Kia , a jej głos brzmiał głęboko , czysto i pięknie .
- Dzień dobry , Wasza Wysokość - powiedziały dziewczynki , nie dorównując jej ani pięknością , ani wdziękiem ,
ani głosem .
- Dzień dobry dzieci - powiedzieli Kai i Qua . Ich głosy brzmiały jak dzwony .
- Zostałyście , Aniu i Maju , zaproszone tutaj , ponieważ wiemy , że w waszym świecie rosną pojedyncze kwiaty
nadzieji . To przez dotknięcie tego szczególnego kwiatu dostałyście się tutaj ?
- To prawda - powiedziała Maja
- A więc usiądźcie , i posłuchajcie . Kiedyś żył człowiek imieniem Michał . Przybył do Naszej Krainy , za pomocą
kwiatu nadzieji . Króla , Saina , zabił . Poddanych pozamykał w więzieniach . To były Czarne czasy . Zaczął wycinać
lasy , rzeki usuwał , zwierzęta zabijał . Zbudował trzydzieści trzy zamki , każdy był czarny . A najdziwniejsze było to ,
że był dzieckiem . Zwyczajnym dzieckiem , takim jak wy . Poddani doszli do wniosku że to nie tak . Dziecko które
posługuje się lepiej słowem i siłą niż my ? Nie chcę nas chwalić , ale byliśmy dosyć mocni . A on nas pokonał .
Po przeprowadzeniu doświadczeń , wykresów i rozmyślań , doszli do wniosku że kwiaty nadzieji wywierają dziwny
wpływ na ludzi . - mówiła Kia , a dziewczynki słuchały - Minąło 11 miesięcy . Kraj pogrążał się w rozpaczy . Jednak
pewien mieszkaniec więzienia , elf , badał wymienione sprawy . Okazało się że Kwiaty Nadzieji dają prawo przeniesienia
się do krain Nadzieji . Ale jednocześnie odbierają prawo życia . Dają wszystkim tylko jeden rok .
Zapanowała cisza . Myśli Maji latały jak oszalane . " Co ? Tylko rok ? " - mówiły jedne . " może rok , ale za to mogę
poznać Krainę Wyobrażeń ! " - krzyczały drugie . " To wszystko nieprawda ! To sen ! Obudź się Maju ! " - oznajmiały
trzecie . Za to u Ani wyglądało to inaczej . Była opanowaną , spokojną dziewczynką . U niej jedna myśl mówiła : Aniu .
No cóż . Mówi się trudno . Musisz się z tym pogodzić .
Ale w rzeczywistości żadnej dziewczynce się to nie podobało . Tylko jeden rok !
- A czy można się jakoś od tego uratować ? No , niewiem , zrobić coś , aby tak nie było ?
- Tak . Podobno w Krainie Nadzieji , istnieje źródło z wodą życia . Gdy napijesz się z niego , zyskasz nieśmiertelność .
Jednak ta kraina , jest barzdo daleko stąd . Gdybyscie dotknęły właściwego kwiatu Nadzieji , i nawet tam trafiły , zostało by
wam tylko połowa roku , sześc miesięcy . A mało tego , źródła życia nikt jeszcze nie widział . Nikt , oprócz Sanni ,
królowej Krainy Nadzieji . Gdybyście wyruszyły , mogła by wam udzieliś wskazówek .
- Na co czekamy ? Chodźmy ! - krzyknęła Maja
I poszły . Qua i Kia odprowadziły dziewczynki do drzwi .
- Kwiat Nadzieji prowadzący do krainy nadzieji jest różowo-niebieski ! - krzyknęła za nimi Qua
- Do widzenia !
- Do widzenia !
Dziewczynki ruszyły przez łąkę . Wszędzie , aż po choryzont były kwiaty . Ale żaden nie odpowiadał opisowi Qua .
Szukały ponad cały dzień . Wieczorem znalazły .
- To chyba ten - powiedziała Ania
- Tak , chyba tak .
I obie dotknęły kwiatu .