Kawalerski egoizm

[Lilianna Szymochnik]

Narcyzie egoizmu kawalerze ciału powabny
kędy twoje ścieżki prowadzą dla uciechy.
Spójrz,na siebie,na swoją złudzie to twarzy
lustrem życie przeminie czas i w te zegary .

Zajęcze twoje serce bojaźnią w lęk skrywany
wolny buhaju szwendasz się w światła ulic knajpy.
Oddajesz się żądzy z kobietami hulasz w tany i pląsy
amor uskrzydlony dla strzały-próżny sercu i zuchwały.

O junaku zatwardziały odyńcu z lasu dróg i samotny
dokąd prowadzą twoje kroki zawiłe-w te kręte ostępy.
Zgubisz ślady stracisz węch i odejdziesz światu zapomniany
zginiesz kiedyś marnie w samotności w głuchej gąszczu ciszy.

Teraz jesteś jeszcze pełen sił szukającym ryku i samicy
kiedyś idąc padniesz,bezdechu i tchu,jęk wydając próżny.
Ty lowelasie stary byku zabawiasz wodopoju bijącym w źródły
lumpie i mendo domu uciech szukasz,tylko ciału chuci zewu dla żądzy.

Skończysz marnie jak!-Ten strach,na wróble w polu samotnie stojący
zginiesz marnie w samotnej beznadziei-nikt!-Nad tobą nie zapłacze stary.
Hieny i wilki się zlecą zewsząd,by pożreć z twojego,to z ciała pachnącej im padliny
tak skończysz,bo tak tobie jest pisane!-W swoim egoizmie narcyzie życia z wyboru-łzy marny.