Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

znowu śnił mi się chrystus, a potem, po przerwie
na reklamę budzików made in china z podświetlanymi
wskazówkami, śniła się moja córka, w roli eksperta
od jędrności piersi: muszę powiedzieć,
że jej wypowiedź miała charakter przemyślany
i fachowy (tak różny od charakteru jej samej).

jak na ssaki poświęcamy piersiom zbyt mało uwagi.
jakby miliony lat ewolucji, które wykształciły cycek
można było owinąć w byle biustonosz. wracając do snu,
redakcja źle ułożyła program. bo ja mam takie pytanie,
panie jezu. o niepokalane mleko i jak po nim
smakuje absolutna ciemność.

Opublikowano

jak zwykle się mi podoba, chociaż trochę mniej: przede wszystkim ta "córka" mi nie gra w połączeni z "cyckiem": przez to mam wrażenie, że to rozważania ojca, że ludzie powinni szanować jego córkę za "ładne cycki" (a wtedy tekst by mi się całkiem nie podobał...)
ps. czy w ostatnim zdaniu mam doszukiwać się głębszego znaczenia? (filozoficznego??) czy chodziło tylko o ładne złożenie słów (obie opcje oczywiście poprawne)

Opublikowano

A mi się niestety nie podobało.
Już pomijając fakt, że zarówno Jezu jak i Chrystus powinny być wielkimi literami, nie nawet z racji szacunku, ale iż są to imiona.
Twój wiersz, masz w nim prawo pisać jak chcesz.

Razi mnie przede wszystkich prozaicki, codzienny język...
zwłaszcza przerzutnie prawie w każdym wersie, takie oklepane już zwroty przez współczesnych poetów, które przestały szokować, jak made in *
No i prawdę mówiąc o cyckach to można poczytać, gdzie indziej ;)
Czemu pakować je do wiersza?
Ale wiersz błahy nie jest i kilka pomysłów ciekawych :)
Pozdrawiam
Coolt

Opublikowano

Czytam Pana wiersz raz drugi, nadal ciekawi, choć muszę przyznać, że
pewne wersy nie robią już na mnie wrażenia. O parę linijek tekstu za dużo...Rozumiem, że taki miał być zamysł, choć wydaję mi się jakbym miała przed oczami tekst publicystyczny:
"jak na ssaki poświęcamy piersiom zbyt mało uwagi.
jakby miliony lat ewolucji, które wykształciły cycek
można było owinąć w byle biustonosz"
Mowa potoczna w poezji nie oddziałuję na mnie.
Końcówka zakoczyła:) dobrze
POzdrawiam.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Ktoś zauważy plamę, a ktoś nie powie, że ją widzi. W życiu jest dyskrecja.
    • Oj zazdroszczę tej miłości:)
    • @M jak Malkontent Każde pokolenie ma swoje bolączki i swoje ciemne strony, ale jednak myślę, że jest coś w stwierdzeniu że generacja urodzonych w latach '70 (obecni 45-55 latkowie) była i pozostaje na mocno straconej pozycji. To pokolenie, które wciąż na coś nie zdążyło, pokolenie ludzi spóźnionych na wszystko, którym rozmaite szanse i wyzwania uciekły sprzed nosa, które wiecznie goni rozpędzony świat.
    • @infeliaBrawo! To wyborny wiersz, w którym jest wszystko, co trzeba - prawdziwe życie, humor, nawet odrobinę przechylający się w stronę groteski, ale też subtelna, dyskretna liryka, zmyślnie ukryta w detalach (cycata baba, wata cukrowa, uczeń grający rolę drzewa). Radosna, sztubacka niewinność przeplata się tu jednak z pewnego rodzaju gorzką refleksją, która ukazuje bardzo asymetryczny konflikt między tym, co przecież naturalne, żywe, wesołe, intuicyjne - a ciasną klatką bezdusznej instytucji. Za puentę o czerwonym pasku postawiłabym siódemkę z plusem ;) Dlatego, bo wreszcie przywraca właściwy porządek świata.
    • Przegranym pokoleniem nas nazywają, ci co z okna czołgi oglądali. A ci co z okna kuriera wyglądają, za najbardziej nieszczęśliwych ludzi. Pół dnia rozkmin z bandą na drabinkach, drugie pół biegając za piłką. Od kwietnia do października mój rower do piwnicy nawet nie zaglądał, robiąc pięć razy równik po osiedlu oraz pobliskim lesie. Na ścianach pokoju pop, w ręce nieudolnie „Nie płacz Ewka”, a w radio Gollob, walczący o marzenia z dzieciństwa za cenę resztek zdrowia. Pamiętam nerwy pierwszej rozmowy i zawód na jej twarzy, gdy popłynęły pierwsze słowa. Tak samo jak stres przed egzaminem w dorosłość i radość po jego zdaniu. Potem na dobre przepadliśmy we mgle prozy życia, ale ci przed nami i za nami już nie? Bloki wypełnili przegrani, oszukani i rozczarowani, ale czy tylko czterdziestolatkowie? Czy wy nie żyjecie już tylko wspomnieniami? A wy niekończącą się frustracją z niemocy? Czy to jest lepsze od żalu? Żalu do was, że spieprzyliście nam życie. I do was, że nas ciągle doicie. My, pokolenie skrzywdzonych? Czy my, pokolenia skrzywdzonych? W kraju, gdzie ciągle za mleko płaci się krowami, trudno nie zostać pokoleniem straceńców.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...