Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

wiersz inspirowany ...Vanity


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

kim jesteś? nie czytam nigdzie o tobie
nawet w telewiji cię nie oglądam
kim jesteś?- o drogę pytać nie musisz
i wiesz co czeka cię u piotrowych bram

czy jesteś prorokiem kapłanem królem?
że czekając wierzyć nie poprzestajesz
liczysz na Kogoś większego od ludzi
nadzieję swoją pokonanym dajesz

czy jesteś tym co zjada szarańcze
lub topi ją w słodkich Słowach Krynicznych
odpowiada krótko nie dyskutuje
przełamując krąg myśli demonicznych

wyjawia prawdę skrywaną tak skrzętnie
co złe moce pokonuje pokorą
krocząc drogą Tego co idzie z tobą
choć jesteś nikim stajesz się zaporą

przed diabłem on bardziej inteligentny
od ludzi, dlatego ogarnia nas trwoga
ale ostatnie słowo należy do Boga

Opublikowano

Gdybyś mnie spytała o to kim ja jestem
pewnie też pominął bym to niemym gestem
bo ja sam już nie wiem czy we mnie w istocie
siedzi diabeł co się sprzeniewierza cnocie.

Twarz mam podrapaną a krwawiące rany
są świadectwem na to, że byłem sprawdzany
czy oblicze, które na co dzień obnoszę
nie jest kamuflażem i maską po trosze.

Język naderwany bo też go sprawdzali
ponieważ raz gani a za chwilę chwali
i tylko me myśli nietknięte zostały
bo widząc cenzorów same się rozwiały.

Więc tak jak by z lekka tutaj się wyłania
taka postać co to kawałek w niej drania
trochę przeciętności i świętości krztyna
i oto masz obraz gościa ze Szczecina.

Opublikowano

Coś mi tutaj Stasia
robi koło ptasia,
gdy chciałem namiary
dostaję przywary.

Miała być w Andrzeje,
nie ma, co się dzieje?
Witać nie wychodzę
no bo gdzie, na drodze?

Może mknie pociągiem
albo w Pekaesie
lub też swoją bryką
posuwa po lesie.

Same niewiadome
a więc spokój dałem
i jak Stasia rzecze
Barbórkę witałem.

I choć było święto
lecz nikt nie fetował
bo tych co zginęli
w pamięci zachował.

Była akademia
i msza święta była
a po nich do pracy
brać nasza ruszyła.

Bo święto raz w roku
robota rok cały
bo trzeba wydobyć
gaz i węgla zwały.

Opublikowano

ach henryczku, to misie reprymendy dostały
byłam na Andrzeja w tym mieście twoim
aleś mi mówił ze wróżysz ze swoim
towarzystwem miłym,
przeto sobie dałam spokój
nie chcąc wprawiać cię w niepokój
ale świat się nie kończy na jednym andrzeju
jeszcze się kiedyś spotkamy, panie dzieju

Opublikowano

Świat się przecież nie zawalił
nadal trwamy w tym kieracie
i choć wyrok już wydany
hola, hola mości kacie.

Nie tak prędko z egzekucją,
sam słyszałem słowa: Heniu
na rok męki cię skazuję,
wyrok będzie w zawieszeniu.

Choć wydano go zaocznie
rok nie wyrok dla człowieka
i choć trochę zasmucony
lecz cierpliwie nadal czeka.

Żeby mu się nie nudziło
umilając to czekanie
on po prostu czas zabija
choćby poprzez rymowanie.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @Gerber

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja się na wsi wychowałam więc stąd wiem @Alicja_Wysocka dziękuję za tak długi i mądry komentarz  My kobiety bardzo często musimy udawać kogoś kim nie jesteśmy aby zadowolić osoby bliskie bądź te które nieustannie czegoś od nas oczekują  Bardzo męczące jest to na dłuższą metę  Pozdrawiam serdecznie @Natuskaa to prawda  Myślę że w każdej kobiece można znaleźć chociaż odrobinę tych nie zdecydowanym Ani  Pozdrawiam i dziękuję za komentarz
    • Dziś gwiazdy na niebie jak twoje źrenice świecą nieco jaśniej, zbiera się na burze. Czuję, jakbym znał cię całe swoje życie, całą wieczność wspomnień, choć może i dłużej.   Pierwszy raz twe oczy (choć pamięć nie sięga) widziałem gdzieś z hakiem czterysta lat temu. Wtedy to złączyła nas cicha przysięga - nie pamiętam treści, nie wiem jak i czemu.   Lecz nocy tej jakby wszystko zapłonęło: we mnie, w tobie, wokół - w jedno arcydzieło.   Może byłem jednym z turyńskich żołnierzy, ty zaś posadzoną na stosie skazaną. Spełniałem rozkazy, by mieć za co przeżyć, a ty czarowałaś - tak mi powiadano.   Gdy stanęłaś w ogniu obróciłaś głowę i spojrzałem wtedy prosto w twoje oczy. Wrzask spod twoich powiek odebrał mi mowę, bezgłos twego gardła ciepłe łzy wytoczył.   Kiedyś cię odnajdę - szeptałem do nieba - nawet w przyszłym życiu, gdy zajdzie potrzeba.   Po wieku czekania zmieniło się wszystko i w innym nas miejscu osadziły dzieje. Byłaś wtedy piękną rosyjską księżniczką, ja - klepiącym biedę moskiewskim złodziejem.   Spotkaliśmy się gdzieś pos murami Kremla i po styku spojrzeń poszłaś w swoją stronę. Księżnej nie przystoi miłość potajemna, mezalians odpada - i wszystko stracone.   Choć skradłaś mi serce, nie miałem nadziei - żyłaś pośród carów, zaś ja wśród złodziei.   Sto lat później inną baśń nam napisano, choć te same oczy zdobiły nam twarze. Na bruku paryża byłaś kurtyzaną, ja - spragnionym uczuć marsylskim pisarzem.   Nasza pieśń miłości trwała aż do rana, przez noc - jakby wieczność - od cienia wieczora. Ja byłem za głupi, a ty zbyt zmieszana. Pomyślałem z żalem: to jeszcze nie pora.   Moje marne serce zapłonęło wierszem. Żyliśmy noc jedną - nie mogliśmy więcej.   Tuż po Wielkiej Wojnie w lwowskim kabarecie ja pisałem teksty, ty grałaś na scenie. Rzucałaś spojrzenia skromnemu poecie, byłaś inspiracją, twórczym odkupieniem.   Przyszła wojna nowa - by zakończyć wszystkie, skryłem się w Warszawie, ty - gdzieś za granicą. Minęło powstanie - jednym krótkim błyskiem znalazłem się między gruzem a ulicą.   Lecz kiedy Warszawa w płomieniach już stała wspomniałem piosenkę, którą mi śpiewałaś.   Reszta jest już pewna - cała aż do teraz, lecz przyszłość wciąż płonie nadzieją karmiona, bo choć na tę chwilę tęsknota doskwiera, przeznaczenie żyje w istnień milijonach.   A każde rozstanie jest tylko chwilowe - spotkamy się znowu, może w innych ciałach, bo moja część duszy zna twoją połowę, i tysiące razy już ją pokochała.   Bowiem miłość nie zna czasu i tęsknoty - kocham cię na wieczność przez wszystkie żywoty.
    • @Nata_KrukOtóż to :) Dziękuję i pozdrawiam:)
    • byłaś chwilę a wieczność jakby w nas i w słowach a czyny tylko mitem bo czas zdanie swoje miał
    • @LeszczymMasz luz, który podziwiam, ale nie machaj na oślep ( żeby nie było, to nie krytyka) :)) tak mi się machanie skojarzyło:)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...