Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Czekam...
pośród zgliszczy wiedzy...

zagubione w czasie
wspomnienie głębi
dotyk
pałający bezdechem samotni
bezruch
w eterycznej szacie

za rzeźbioną szafą wspomnień
pośród cieni
nimfa mroku
pokryta brudem kolejnego dnia...
Czy to Ona?

Z umęczonym tchnieniem
Szept walki...
"Valere vita est..."

Opublikowano

Mam taką głupią prośbę do społeczności tegoż forum (jak to oficjalnie zabrzmiało - podoba mi się :P)... można prosić o jakąś interpretację, poradę, co jest dobrze a co żle... da się zrobić ? :)

Pozdrawiam
Krzysiek

p.s. pewnie zaraz będzie kilka komentarzy z przekazem "cierpliwość jest cnotą" ale jakoś to zniosę :P

Opublikowano

Witam!"Valere vita est"-Zycie to byc silnym!
mysle ,ze masz niewiele komentarzy bo wiersz jest nie latwy i wymaga zastanowienia,nie bardzo to rozumiem bo z jednej strony doslowne teksty sa krytykowane, ze za czytelne .......no ale,nie musze wszystkiego rozumiec.
sama stwierdzam ze ciezko mi sie wypowiedziec,ale sprobuje.
pierwsze pytanie na co "czekasz"?
"Czy to Ona?"-chodzi o nimfe mroku?
dcn. jak odpowiesz.czekam
M+A

Opublikowano

Nie nie nie Mario... nie chodzi mi o wspólne rozłożenie wiersza na czynniki pierwsze (jak to mawia moja nouczycielka), to nie lekcja polskiego :P

Najpierw chcę się dwoiedzieć jak Ty (i inni) odebrałaś ten wiersz... jaki obraz stworzył... po prostu chodzi mi o Twoją PRYWATNĄ interpretację... pamiętaj, że żadna interpretacja nie jest zła, może być inna niż to co chciałem przekazać ale napewno nie będzie zła... jak to powiedziała Izabella_Sendor :"Każdy widzi sowimi oczami..." ...
więc jak ten utworek widzą Twoje oczy? :)

Pozdrawiam
Krzysiek
[sub]Tekst był edytowany przez Krzysztof Butkiewicz dnia 17-02-2004 18:58.[/sub]

Opublikowano

no jak chcesz! ):
dla mnie to wiersz o kims bliskim kiedys pieknym(Nimfa),ktorego juz nie ma,"wspomnienie zagubione w czasie",pierwszy wers- czekam zagubiony(biernosc)siedze na ruinach, ostatni- pomimo udreczenia ostatkiem sil decyduje sie na odbudowe "wiedzy ze zgliszcz" - Valere vita est...
Ten wiersz (teraz dopiero to ujrzalam,po analizie) ,jest po prostu cudowny.dziekuje ci za niego.porusza gleboki i delikatny temat w niepowtarzalny sposob.
biore go z radoscia do ulubionych (((:
pozdr,M+A

Opublikowano

pozwolisz ze dodam swoja skromna opinie...:)wiersz mi sie podoba, gdyz sklonil mnie do myslenia (co ostatnio jest dosyc trudne :P, a powaznie sklonil do samo-analizy, ze wzgledu na swoja uniwersalnosc przekazu i unikniecia nazwania walki czy tesknoty o jedna rzecz. "walcze o ..." juz kazdy sam moze wstawic o co walczy. a ty? moze czekasz na sile, nadzieje do dalszej walki, a moze na ponowne zycie...wspomnienia czasem mecza i trzeba od nich odpoczac, a przynajmniej sie nimi nie zadreczac-mala interpretacja :)
pozdrawiam!

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @T.O Zaciekawiło twoje spojrzenie na życie , ludzi , zwierząt

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      . Do tego stopnia , że zastanawiam się , co wcześniej napiałeś/aś. Sprawdzę i się odezwę.    Lubię poznawać interesujących ludzi.  Ty bez wątpienia taką postacią jesteś. Pozdrawiam 
    • zrobiły we mnie swoje  niedługo czekać  aż zerwę się im  jak ze smyczy         
    • @Maciek.JBardzo dziękuję za cenną uwagę.

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      Ja czytałem głośno: Na zatwardzenie niech pan coś mida! Z przyjemnością uzupełniam wpis o Twoją Maćku wersję. Mniej może ona rozkazowa, ale akcent jest tam gdzie trzeba. Pozdrawiam serdecznie.
    • @Berenika97 no piękne! Słowa jak flirtujące duszyczki – nigdy nie usiedzą na miejscu.
    • Pisanie*             Zamiana językowej różnorodności na ubóstwo przekazu myśli miała nieprzypadkową rewolucję: z początku powoli i wkrótce - z impetem jak ośmiornica wlazła na internetowe obszary - stale, konsekwentnie i upierdliwie nadal anektuje coraz większe obszary naszej rzeczywistości internetowej.             A redukcja mówionego, pisanego i śpiewnego języka wciąż postępuje, zapanowało skrzętne liczenie używanych słów, oszczędne szafowanie ich różnorodnością - jęła obowiązywać  łaptologia.             Tekst musi być skonstruowany bez językowej biżuterii - metafory, porównania i innych artystycznych ozdobników - one poszły paszoł won i modne jest podawanie na tacy byle czego - bylejakości, a nieobecność spekulacji, domysłów i niedomówień - czy też jakichkolwiek myślowych procesów - odarły poezję, prozę i prozę poetycką - klasyczną mowę wiązaną z dotychczasowego sensu.            Ludzie, którzy nie potrafią ułożyć byle zdania - zaczęli stosować relatywną logikę i w sposób gładki zmieniają to - co popadnie, a czego nie mogą - obśmiewają i wymyślili nowy sens wypowiadanych słów - odtąd styl nie może już być kwiecisty, arabeskowy i kwitnący - taki od razu wędruje pod ostrze gilotyny.             Ich zdezelowane sądy od razu chwyciły wiatr w żagle i poczęły surfować po morzach, jeziorach i oceanach odważnych spekulacji i stwierdzili, że nastała korzystna moda na używanie sztampy - trzeba być pojmowanym bez żadnego tam - ale, a idee należy głosić językiem obfitym w ogromne uproszczenia - w iście gołosłowną pustkę.             Uznali, że słów o rodowodzie przestarzałym - nie należy używać i ogłosili zwycięski zmierzch metaforycznych sformułowań, zaczęli bić w surmy zbrojne - obwieszczając wieczny odpoczynek niestrawnym  tekstom, warsztatom literackim i przydługim zdaniom i w rezultacie poszczególny człowiek zaczął dysponować nieograniczonymi areałami rozsądku.             Z powodu działań językowego rzeczoznawcy, który wtargnął na arenę dziejów, postanowiono wyposażyć piszących w stosowne przyodziewki. I tak się stało. Wnet zaprojektowano stosowne mundurki, a literacki naród prezentował się w nich identycznie, co wyglądało, jakby wyszedł spod jednej sztancy. Kto dał się wbić w to przyobleczenie, ten w niczym nie odstawał od chóru; kląskał i biadał w tej samej tonacji.­   Autor: nerwinka Źródło: opowi.pl
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...