Zgłoś

Widzę ją — czarną, jak smoła, po niej spływa, oblepia ją, jej oczy krwiste jak krew płynąca w moich żyłach. Oślepia nas, łudzi, a my, głupcy, łudzimy się w głębi duszy, że po zastygnięciu naszych rzęs otuli nas puch chmur i blask słońca. A w głębi duszy boję się, że gdy opuści mnie ostatni wdech, zobaczę ją — nicość.

@Leszczym   Nie wiem, czy trzymam rękę na pulsie - robię to dla zabawy, ćwiczenia szarych komórek, poznawania sposobu myślenia innych osób. Ale masz rację, nigdy nie mamy pewności z kim wymieniamy się swoimi myślami, spostrzeżeniami. :)  Pozdrawiam:))) 

@gucio.olszaw stodole się schowała:)

@violetta no nie wiem, trzeba by zapytać myszy

@Omagamoga Zastanawiałam się  nad Twoim tekstem już wcześniej. Zawsze czegoś szukam, często nie trafiam. Ale  ten tekst wygląda mi na eksperyment z prapolszczyzną lub słowiańską etymologią - próbę reinterpretacji języka przez rozpad słów na pierwotne składniki i poszukiwanie w nich ukrytych znaczeń. np. "Zero Niema Nic Dorzeczy" - może sugerować, że "zero" pochodzi od "nic" , a "Słowiańska Mowa" - rozbita na "Słów i Ańska Macież" (macierz słów?) A rozpad słów ujawnia głębsze znaczenia? Słyszałam też o słowiańskim neomistycyzmie, gdzie poszukuje się "prawdziwych" znaczeń również przez rozbijanie słów. Ciekawa jestem, czy to dobry kierunek.  A grafika - niebanalna!