Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Radna to piosenka


Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano

Miał pewien Rojek mandacik posła,
Jednak na władzę zachłanność rosła...
Więc wystartował w wyborach,
Został radnym, lecz spora
Dietka - pos(z)ła - się je***
A pensyjka radnego... 1500 wyniosła.

W kabarecie kiedyś śpiewali,
Że się Rojków wcale nie bali.
Więc sam nie wiem, czy zdążę
I czy bać się tych braci...
A jak sejm się rozwiąże,
Przez to, że posłów traci?

Opublikowano

Lekko w kieszeni, lekko na duszy
a niech tam jakiś indor się puszy
a Ty się martw tym że przegrałaś
skoro bez wiary wystartowałaś.

Na karb młodości połóż porażkę
i co najwyżej odkorkuj flaszkę
a pijąc pomyśl także i o mnie
dopóki jeszcze myślisz przytomnie.

Opublikowano

he he jedna flaszka to igraszka
mogę takich wiele
opróżnić nad zlewem
całkiem trzezwo bracie
pomyslę o tobie
ino musze spojrzeć na cię

do szczecina całkiem blisko
ot rzut kamieniem to wszystko
a niedługo gościem tam będę
więc do ałtobusa siędę
i pojadę w drogę
odwiedzić niebogę
koleżankę chorą....

Opublikowano

Owszem mam coś w sobie z misia
bowiem tusza nie od dzisiaj
upodabnia mnie do tego
misia raczej pluszowego.

A andrzejki jak co roku
tradycyjnie spędzę w domu
lecz nie będę wróżyć z wosku
bo i po co, oraz komu.

Ale na początku grudnia
a dokładniej to pierwszego
będę bawił się z Barbórką
bom jest stanu górniczego.

I choć obcy jest mi kilof,
szyb, kopalnia, węgla złoże
do górnictwa się zalicza
moja firma choć nad morzem.

Pod górnictwo to naftowe
jest gazownia podciągnięta
i dlatego więc Barbórka
jest patronem mego święta.

A że czwarty to sobota
więc pierwszego nam kazali
stawić się na akademię,
którą nam przyszykowali.

Opublikowano

Nasionka w-ciąż te same,
Ale różne dziatki,
Bo każde (ojciec jeden)
Z innej bywa matki.

Lecz kawaler Wirgilisz
Drwią wtajemniczeni,
Dzieciaków ma już setki,
Lecz nadal się nie żeni.

Niejeden się uśmiecha,
I mówi: Daj mu Boże...
A myśli: Czy te dzieci
Są moje, czy poroże.
;)

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • @infelia Ojejku, jak miło :))))  Ale mi niestety natchnienie ostatnio nie służy,  za późno chyba :)))   Umykam do spania :)   Dobrej nocy :)))   Deo 
    • @Deonix_  Dzięki za lekturę. Podziel się próbką swojego wiersza, który trzymasz w zanadrzu... a ozłocę Cię pogodą ducha...
    • @Berenika97 Pewnie będzie cd. Ciekawe co było dalej :)
    • @infelia No wybacz, zapomniała ja...  Oprawa muzyczna również oczywiście wskazana :)   D.
    • To było w pierwszej klasie. Święta - nie pamiętam już, czy Wielkanoc, czy Boże Narodzenie - ale wiem, że jechaliśmy do dziadków. Mama, tata, moi bracia i ja - całą rodziną, nocnym pociągiem, tym sypialnym. Ach, jaka to była atrakcja! Przedziały z łóżkami, wszystko pachniało inaczej niż zwykle. Spałam na górnym łóżku, cicho słysząc stukot kół i rozmowy zza ściany. Dziadkowie mieszkali w Łodzi, na Piotrkowskiej, w starym piętrowym domu. Klatka schodowa była ciemna i pachniała kurzem - trochę się jej bałam, a trochę lubiłam ten dreszczyk. Dziadkowie mieli piec kaflowy, starą kredensową kuchnię i mnóstwo zakamarków, w których można było buszować. I właśnie tam, w jednym z zakamarków, trafiłam na skarb. To nie były zwykłe koraliki. Nie takie z plastiku, sklepowe. Te były... inne. Koraliki zrobione z wysuszonych ziaren ogórka, zafarbowane - chyba atramentem - i nawleczone na nitkę. Niby byle co, a dla mnie to było coś absolutnie wyjątkowego. Takie korale, jakie mogły mieć tylko lalki z baśni, albo bardzo eleganckie panie. Zapytałam babcię, czy mogę je sobie zabrać. - Ależ dziecko, to przecież byle co… Ale jak ci się podobają, to bierz - powiedziała, machając ręką. Więc je wzięłam. Zawinęłam w papier i schowałam do kieszonki. I już wiedziałam, co z nimi zrobię. Dam je pani Bogusi - mojej wychowawczyni. Ona była taka ciepła, elegancka, mówiła do nas miękko i z uśmiechem. Bardzo ją lubiłam. Dam jej w prezencie. Następnego dnia w szkole podeszłam do niej i wręczyłam zawiniątko. - To dla pani - powiedziałam dumnie. Pani Bogusia rozwinęła papier, spojrzała na moje korale i… uśmiechnęła się. - Ojej, jakie śliczne! - powiedziała. - Dziękuję, Alu - i pogłaskała mnie po głowie. Byłam przeszczęśliwa. Tylko... przez następne dni wypatrywałam ich na jej szyi. No bo jak to - skoro śliczne, skoro prezent - to przecież powinna nosić, prawda? Ale nie nosiła. Mijały dni. Mijały tygodnie. A ja codziennie patrzyłam. Aż w końcu, któregoś dnia nie wytrzymałam i... zapytałam. Przy całej klasie. - Proszę pani, a dlaczego pani jeszcze nigdy nie ubrała moich korali? Zapadła cisza, wszyscy spojrzeli na panią Bogusię. A ona się tylko uśmiechnęła - tak jak to tylko ona potrafiła  - i odpowiedziała: - Wiesz, Alu… nie mam jeszcze sukienki do nich. Ale jak kupię, to od razu założę. Uśmiechnęłam się. I z jakiegoś powodu - bardzo się wtedy ucieszyłam. Dzisiaj, kiedy sobie to przypominam, robi mi się ciepło na sercu. I trochę wstyd. Nie wiedziałam wtedy, co to znaczy „wstyd”. Dopiero po latach zrozumiałam, że ta sukienka - to było najpiękniejsze wyjście z sytuacji, jakie mogła mi dać. I do dziś, kiedy patrzę na dzieci, które wręczają komuś coś zrobionego z miłości - zawsze widzę te moje ogórkowe korale. I uśmiech pani Bogusi.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...