Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Jesień

Owieczka

Przez Owieczka
w Warsztat - gdy utwór nie całkiem gotowy

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Owieczka

Owieczka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

nadchodzi już jesień zrzucając liście z klonu
słowa i gesty malują złocisto-czerwony pejzaż
a ciepły deszcz tuszuje wszystkie moje smutki

wiatr podał mi rękę przeprowadząc przez most
pomógł dostrzec zapach poszumu liści dębu
i poczułam na twarzy ciepło jesiennych nocy

zbierasz kasztany jakbyś muskał moją dłoń
chcąc obudzić we mnie pożądanie snu
szkoda że już dawno wrzuciłam kamień do wody

Owieczka

Owieczka

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.



Może i zbyt oczywiste jak na jesień w wierszach... tak czy siak- nie chodziło mi o jesień- to pewnego rodzaju skojarzenia... jak widać źle ujęte, skoro nie odczytane... Te dwie strofy to taka "zasłona dymna" Dziękuję bardzo! Pozdrawiam!

I czekam na konstruktywną krytykę :D

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Berenika97
      sprawdź czy jestem martwa

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @tetu Jest w tym wierszu pewna przejrzystość emocjonalna przy jednoczesnej tajemnicy – wiem, co czujesz, ale nie wiem wszystkiego o tej historii. I to dobrze. Piękny wiersz powinien mieć takie przestrzenie.
    • Berenika97
      Odbicie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @Simon Tracy Dziękuję za tak osobiste wyznanie. To, co piszesz o życiu "tam", a nie "tu", wybrzmiewa w każdym wersie Twojego poematu – czuć tę niemożność zadomowienia się w teraźniejszości. Świadomie lokujesz swoją wrażliwość w tradycji Schulza (i Grabińskiego) – dla którego jedyną prawdziwą ojczyzną była literatura i wyobraźnia. Twój poemat rzeczywiście jest krzykiem samotności, ale też – paradoksalnie – dowodem na to, że to "tam" istnieje i można je uobecnić słowem. Że da się zbudować most między dwoma rzeczywistościami, choćby był kruchy.  
    • Berenika97
      Wspomnienie

      Przez Berenika97 · Opublikowano

      @infelia Stworzyłeś kino w słowach. Tekst pełen życia, ciepła i autentyczności. To prawdziwa uczta dla zmysłów: czuć w nim zapach wędzonego mięsa, świeży chleb z pieca. Słychać krzyki, chichotanie, wycie psa, łomot do drzwi. Super! 
    • Simon Tracy
      Odbicie

      Przez Simon Tracy · Opublikowano

      @Berenika97 Bardzo dziękuję za tak wyczerpującą ocenę i przeczytanie całości tak długiego utworu. Schulz i Grabiński to moi polscy ukochani pisarze."Sanatorium pod Klepsydrą" uważam za najwybitniejsze polskie dzieło w historii. Z Grabińskiego często przemycam życie tła. Ożywianie przedmiotów. Pamięć materii, która czuje, myśli i pamięta. Dodatkowo uwielbiam jego tom opowiadań o kolei "Demon Ruchu". Gdzie grozą,oniryzm,samotność i wykluczenie zderzają się z ostrą i bezduszną doczesnością. Gdzie ucieczka i ruch są jedyną szansą na ocalenie a zarazem są przekleństwem dla tych którzy nie mogą zaznać szczęścia i spokoju w tym świecie. Ja żyję "tam" nie "tu", dlatego też naturalne jest dla mnie posługiwanie się i językiem i wczucie się w tło dziejów. Ten poemat jest tęsknotą i wyrazem krzyku samotności bo "tu" nie ma już dla mnie miejsca ani nadziei.
    • Gerber
      lęk III

      Przez Gerber · Opublikowano

      @Alicja_Wysocka No tak, dzięki za odwiedziny. @tie-break Dzięki za tak obszerny komentarz, jest dokładnie tak jak to opisałeś.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...