Spektakl sam w sobie

[JACEK KAWECKI]

wieczorem przychodzi anioł. Rozpina skrzydła
pomiędzy łóżkiem a stołem. Stoi na palcach
w nieogarnionej bieli. Dzwoni dzwoneczkiem
na anioł pański. Marmurem zdobi oczy.

i wznosząc ręce powoli szepcze. Trzepocze
jak motyl. Napełnia do pełna kielich. Dopiero teraz
gotowy jest do aktu.

skóra mleczno gładka, nad głową aureola.
daleko pewnie mu do świętości. Widać zna się na rzeczy
schodząc coraz to niżej. Zrzucając powoli pióra.

przez moment się jeszcze waha jak Nike
z warszawskiego pomnika, lecz rozkosz nabrzmiewa
od środka przechodząc ku górze.
po wszystkim ubiera skrzydła i śpiewa.

[Marlett]

Przeczytałam wyrazy z dużej litery.
Jacku,to jest ten spektakl?
PozdrawiaM.

[kyo]

fajnie się zaczytna, ale dalej jest okropnie. ale można
by coś wyłuskać;)
Pozdrawiam

[JACEK KAWECKI]

dzie wuszko pokombinuję :)

Marlett możesz sobie jak chcesz interpretować ten wiersz ;)

Kyo dobrze że przynajmniej się dobrze zaczyna

pozrd